Ithaka - weeshuis de blije zon (ethan huis)

Ethan zag wel dat Gilan zich redde dus begon hij aan e eten. Hij kon het best goed naar al die jaren. Gelukkig maar anders waren ze allemaal al om gekomen door honger. Ondertussen liepen een paar beniwued naar buien om te kijkn naar Felix. Een paar andere dekte de tafel. ´´Hoi´´ zeiden de andere tegen Gilan.

Gilan liep naar Ethan. "Kan ik ergens mee helpen?" vroeg hij. Hij voelde zich nooit gemakkelijk als hij zich moest laten bedienen. Hij keek even naar hoe de kinderen naar Felix en Karme keken. Hij was bijna vergeten dat een centaur geen normaal wezen is.

Ethan keek op naar Gilan. Hij was eigenlijk niet gewend dat iemand hem hielp al boden de andere het wel aan. ´´Ehm nee hoeft niet ik ben toch bijna klaar´´ zei Ethan terwijl hij nog een pannekoek op ene stappel die hij net had gemaakt legde. ´´Je kan trouwens wel helpen met iedereen aa tafel te krijgen en beginnen met eten´´ zei Ethan glimlachend.

Gilan lachte. "Oké," zei hij. "Ik zal mijn best doen." Hij haalde een steen uit zijn zak en veranderde die in een bel. Hij liet hem klingelen en riep: "Aan tafel. Zou dat effect hebben?" Hij wende zich weer naar Ethan en zette de bel op tafel.

Meteen toen de kinderen de bel hoorde rende ze naar binnen. Rond de tafel gingen de meeste op de grond zitten. Ze name beurten met de tafel omdat niet iedereen er aan paste. De gast had altijd voorang dus leen ze een plek over. Ethan pakte ondertussen veel border met in zijjn andere hand een grote stappel pannekoeken. Hij liep naar de tafel en zette ales er op. ´´Ja dat werkt´´ zei hij glimlachend tegen Gilan. ´´Wel eerlijk delen´´ zei Ethan streng. Hij pakte zelfde slechste pannekoek en ging me op de grond zitten.

Gilan lachte en pakte een andere pannenkoek Hij ging naast Ethan zitten. "Dit is wel wat anders dan alleen thuis zitten en alleen eten met een centaur," zei hij lachend. Daarna keek hij uit het raam en zei even niets meer. "Zeg, zou je met morphe je haar kunnen laten groeien?" vroeg hij aan Ethan.

Ehan had eigenlijk niet verwacht dat Gilan bij hem kwam ziten. Hij was niet de eniste want iedereen keek hen gek aan. ´´Sas i het niet jouw beurt nu´´ ei Ethan maar rustig om iedereen te kalmeren. Een klein meisje stond op en liep verlegen naar de stoel. Daarna keek Ethan eer naar Gilan. ´´Ik denk het wel, hoe zo´´ vroeg hij.

"oh, gewoon," zei Gilan. "Het kwam zomaar in me op." Echt niet dat hij zijn blonde kuif zou laten groeien. Dan zou dat ding maar voor zijn ogen hangen en hing het alleen maar in de weg. "Wat is er trouwens met haar beurt?" vroeg hij nieuwsgierig aan Ethan.

Ethan was blij dat Gilan niet in zijn hoofd haalde zijn haar anders te doen. ´´O dat. Het is gewoon dat we niet genoeg plek hebben aan tafel dus doen we het omstebeurt´´ zei EThan rustig. Hij verdirende geld met trompet spelen maar rijk waren ze zeker niet. Toch was het gezllig dus niemand klaagde er om.

"Nou, binnenkort kan je die tafel verlengen," zei Gilan en hij gaf hem een stomp in zijn zij. "Handig toch." Hij lachte en keek toch maar weer naa zijn haar. Zou Dawn van lang haar houden? Hij schudde zijn hoofd. Nee, hij bleef gewoon zichzelf. Hij keek naar de kinderen die aan tafel zaten.

´´Dat zal nog wel lang duren´´ zei Ethan terug. Ze konden beter consentreren op rond komen, kleren speelgoed en dat soort dingen. Ze waren gelukkig nu met dit dus veel maakte het niet veel uit. Als je rond keek zag je ookd at iedereen ander at. Ethan vond het niet erg want iedereen moest zijn zo als hij is von hij. ´´Het is goed zo´´ zei hij rustig.

"Oké," zei Gilan lachend. Hij schoof het lege pannenkoek bord aan de kant. "Mens, pannenkoeken vullen wel erg snel." Hij was Dawn en Narcissus weer helemaal vergeten. Hij keek de ruimte rond en nam iedereen goed in zich op. Felix keek door het raam naar binnen. Gilan had eigenlijk geen idee van wat hij at.

´´Ja he´´ zei Ethan. Hij had ook zijn bord leeg. Rustig bleef hij zitten wachten tot iedereen hem op had. ´´Ja het is ook familie´´ zei Ethan glimlachend terwijl hij zijn armen legde om Gilan en een andere jongen die naast hem zat. De andere jongen lachte breed mee terwijl hij het laatste stukje door slikte.

Toen hij het woord familie hoorde, viel er een steen in Gilans maag. Hij had nooit mensen als familie kunnen beschouwen. Zijn 'familie' wilde hem niet. Hij wist nog steeds niet waarom. Het was ook niet zo dat hij een leuke kindertijd had gehad, maar hij had daar wel willen blijven. Hij staarde uit het raam en zuchtte.

Ethan merkte dat Gilan er niet zo blij was met wat hij zei. Zelf wou hij toch Ethan broer noemen dus vond hji het zelf raar. ´´Wat is er´vroeg hij maar meteen waar na hij zijn handen weg haale. De andere jongen vond het niet erg en ging snel nog een pannekoek halen. Ethan keek ondertussen naar Gilan.

"Het is dat hele familie gedoe," zei Gilan zacht. "Ik weet niet eens waarom ik je een broer noem. Mijn familie heeft mij nooit gewild en verstoten." Zijn hoofd rustte op zijn armen. Hij wist echt niet waarom hij Ethan als een broer zag, maar hij wilde dat ook eigenlijk niet begrijpen. Dan moest hij weer aan vroeger denken en daar had hij geen zin in.

´´Wat is familie´´ zei Ethan rstig. Hij wist dat hij zich daar ook zorgen over moest maken mar deed dat nooit. ´´Voor mij is familie iederee de dict bij me staat. Iedereen in dit huis vrienden en geliefde. Diegene die er echt toe doen stoten je niet af´´ zei Ethan wijs. Hij merkte wel dat hij de laatste tijd een stuk wijzer klonk. Misschien kwam het door de goden ?

"Tja, zo kan je het zien," zei Gilan. Eigenlijk moest hij hier niet zeuren. Al deze kinderen hadden helemaal geen echte familie meer. Alleen elkaar. "Alleen, als je verstoten wordt en je gaat dan ook nog eens alleen in een bos wonen," zei hij. "Dat is gewoon niet goed voor je. Je begint het begrip familie te vergeten. Ik hoop dat ik het terug zal vinden, op de manier van veel mensen die van je houden." Eigenlijk had hij het nooit gehad.

´´Dat is niet slim nee´´ zei EThan. Het was niet slim om alleen in het bos te leven. Hij moest vroeger gewoon ook hier komen dan zouden ze elkaar al langer kenen.´´Maar je had Felix toch´´ zei EThan terwijl hij naar buiten keek. Hij zag Felix staan en vond het jammer dat hij niet binen kon komen. Maar buiten eten was te koud dus dat kon ook niet.

"Sinds een paar maanden, ja," zei Gilan. "Hij is een goede vriend geworden, maar ik ben al acht jaar van huis. Dat weegt gewoon zwaar. En Felix en Karme zijn er twee, waarvan één er niet kan praten. Maar misschien zeur ik wel te veel." Hij had al een aantal keer oplossingen bedacht, als terug in de tijd gaan en kijken wat hij fout had gedaan. Alleen voor alles had hij hulp van de goden nodig.

´´Goed je gaat er niet over zeuren en alleen naar de toekomst kijken´´ Zei Ethan als of hij besloot er over. Hij stodn op omdat hij zag dat iederen klaar was. Netjes liep iedereen na het aanrecht en legde daar hun borden neer. ´´Nu alleen nog de afwas´´ zei Ethan glimlachend. Hij liep naar de keuken en beon r aan. Het was eigenlijk niet leuk mar het moest.

"weet je hoe dat goed gaat?" zei Gilan. "Je moet je vingers veranderen in veren. Dan schrob je alles goed schoon." Hij was het gesprek alweer bijna vergeten. Hij stond op. "Ik help wel," zei hij en hij begon alvast de borden op te stapelen.

´´Dank je´zei Ethan omdat hij heel blij was met de tip. Hij deed snel wat Gilan zei en voelde dat het makkelijk ging. Hij begon te schrobben met zijn veren aan de borden. ´´Sorry dat je meteen moet helpen terwijl jij gast bent´´ zie EThan rustig. Hij voelde zich echt wel schuldig er over maar wist dat Gilan dat zelf zou willen.

"Ach joh," zei Gilan, terwijl hij de stapel borden in de gootsteen legde. "Ik heb graag iets omhanden en ik trek het niet als mensen mij moeten bedienen." Hij genoot van de gezelligheid in het weeshuis. Dat was nog een reden om te helpen. "ik zou hier wel willen wonen," mompelde hij hardop.

´´Ik wil wel zeggen dat we ruimte zat hebben maar dan lieg ik. J ka el bij mij nog op de kamer omdat ik allee slaap. Maar dan moet je wel tegen wolvengejank kunnen´´ zei Ethan. Hij vond het zelf eigenlijk wel grappig. Niemand durfde bij hem op zijn kamer te slapen dus sliep hij alleen. Dat mochten ze zelf weten vond Ethan.