De velden- Korinthe

"Ja, je hebt wel gelijk," zei Gilan. "Maar toch. Je moet toegeven, wat zou jij voelen als je ergens kwam en ik daar zat met Clio of Nerissa? Je hebt mij ook verteld dat je hen meer dan aardig vind." Hij keek Ethan even aan. Hij bewonderde hem op het moment omdat hij zo rustig kon blijven. Ergens wilde hij het goed gaan maken, met Narcissus en met Dawn. Maar de rest luisterde er nog niet naar.

Ethan dacht even diep na. ´´Ten eerste heb ik al een keuze gemaakt en ik ben gelukkig met Clio. Zij weet dat en laat me toch niet in de steek. Anders zou ik blij zijn dat je het doet dan weet ik tenminste dat ze zo´n persoon is. Verder als je probeert bij Nerissa zal ik als een grote broer mee kijken´´ zei hij rustig. hij wist dat het niet antwoord was wat hij verwachtte. Maar Ethan dacht echt zo.

Narcissus merkte dat Dawn tijd nodig had. Hij sprong weer op Zefiros en vloog rustig weg. Hij keek nog even om "daag Dawn" riep Narcissus lief. Ze vlogen nog even langs Ethan en Gilan. "tot de volgende keer Ethan en Gilan. Ik hoop dat het weer goed komt tussen ons" riep hij vriendelijk.

"Wacht!" riep Gilan. "Ik wil ook dat het weer goedkomt. Daarom wil ik mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag, maar ik wil ook dat je kan begrijpen waarom ik zo reageerde. En nu hier komen, want ik denk dat je wel weer een normale hand wil" Hij hield alvast een morphebal klaar om Narcissus zijn originele hand terug te geven.

Narcissus keek om naar Gilan die het goed wilde maken. De tweede zin was onduidelijk maar toch. "Zefiros land weer bij het meer, NU" riep hij gelukkig. Zefiros landde rustig op de grond en rolde zich op, tevreden dat hij niet in alle haast naar huis moest. Narcissus sprong van Zefiros af en landde 2 meter voor Gilan en Ethan. Hij zag de Morphebal in Gilans hand, shit dacht hij. Gilan wil het niet goed maken maar hij wil me juist laten boeten, snel creëerde Narcissus een grote Vuurbal in zijn handen voor een tegenaanval.

"Ho, wacht," zei Gilan. "Ik dacht dat je weer een normale hand wilde, of niet?" Hij keek Narcissus niet begrijpend aan toen hij de vuurbal zag. Daarna keek hij hulpzoekend naar Ethan. Hij hoopte dat die een uitweg wist. Wat was dit lastig. Hij liet de bol maar verdwijnen en stak zijn hand uit. "Ik wil het echt alleen maar goedmaken," zei hij.

"o sorry" zei Narcissus vlug. Hij liet de Vuurbal gauw weer verdwijnen. "Dat had ik niet verstaan" zei hij eerlijk. Ik zou graag mijn hand weer terug in fatsoen willen, ik was het alweer vergeten" zei hij blozend. Narcissus was blij dat Gilan het wou goed maken maar hij wou ook weten waarom.

Met een morphebal maakte Gilan de hand van Narcissus weer normaal en trok hij de kleur uit zijn schouder. Hij stak zijn hand uit en zei: "Ik bied nogmaals mijn excuses aan, maar ik vraag ook of je kunt begrijpen waarom ik eerst zo reageerde." Hij zette zijn aardigste glimlach op en wiebelde met zijn elvenoren.

"dank je, Gilan" zei Narcissus. Maar waarom zou je het goed willen maken? Vergeven zul je het me nooit." zei hij achterdochtig. Waarom nou opeens?" Dit is nutteloos, hij wint haar toch wel. En hij werd weer boos en verdrietig. Na een verloop van tijd zal hij naar haar huis gaan en zal Gilan haar weer voor zich winnen. Depressief werd hij ervan.

"Volledig vergeven zal ik inderdaad nooit," gaf Gilan toe. "Maar het zal beter gaan als jij en ik het goed maken. En ik heb geen zin om de rest van mijn leven een wrok te koesteren tegen iemand. Dus ik wil het goed maken en je fout accepteren, als jij mijn fout accepteert." Hij baalde even van de achterdochtigheid van Narcissus.

Narcissus keek Gilan aan, wou hij het echt vergeven? "Als je het goed wilt maken, dan zou ik niet weten hoe we dat zouden moeten doen. Want we hebben beiden geen spijt." zei hij eerlijk. Zonder dat Gilan of Ethan het zag maakte hij een klein Vuurbolletje die hij naar Zefiros stuurde, om hem te waarschuwen dat ze elk moment konden vertrekken als hij dat wou. Zefiros begreep de waarschuwing en brulde zachtjes. "We kunnen het misschien nog wel goed maken" zei Narcissus afwezig. Hij zat met zijn gedachten bij Dawn, en wat ze gezegd had.

"Stop, daar heb je het fout," zei Gilan, die een beetje boos begon te worden. "Ik heb spijt van mijn eerste reactie, ik had niet meteen je hand mogen veranderen in die van een monster. Ik vraag ook niet of je spijt gaat krijgen voor wat je gedaan hebt. Ik vraag alleen of je wil kunnen begrijpen waarom ik uit mijn vel sprong." Hij was weer rood aan het worden. Hij kon het wel onderdrukken, maar het was veel handiger om aan te geven met kleuren hoe je je voelde.

Ethan kon zich er wel mee bemoeien maar hij wist dat het beter was als ze het samen uit praatte. Alleen als het weer een gevecht zou ij er tussenkomen. Gilan was wel zijn beste vriend maar in dit soort dingen moet je niet partijdig zijn. Uiteindelijk moeten ze het wel bij leggn want aders hadden ze allemaal een probleem. Hades zou sterker worden dus wij moeten een eenheid zijn dacht Ethan.

Narcissus keek hem vriendelijk aan, hij wou het dus echt vergeven. "excuus geaccepteerd." zei hij vrolijk. Nu begreep hij wat Gilan bedoelde. "het is al goed, Gilan" zei Narcissus lachend. Al het kwade in hem zei hem het niet te vergeven, maar Narcissus vond dat het gewoon zo moest zijn.

"Mooi," zei Gilan. Hij aarzelde even, maar gaf Narcissus toen een vriendschappelijke knuffel. Ooit was hem geleerd dat dat de beste manier was om iets goed te maken. Ergens, diep van binnen, piepte een stemmetje dat hij de vingers van Narcissus weer moest omwisselen, maar Gilan gaf niet toe. Toen liet hij los en liep naar Ethan en Felix, zijn beste vrienden. Narcissus was ook een goede vriend, maar het was nu toch anders.

NEWNEWNEWNEWNEW

Narcissus voelde zich een beetje raar vandaag. Hij vloog rustig over de velden van Korinthe. Daar was het plekje weer waar hij Gilan en Ethan had ontmoet. Daar ga ik niet naar toe dacht Narcissus. Hij vloog een eindje verder naar een plekje waar veel bomen en struiken stonden. Daar landde hij met Zefiros en Elessar. Narcissus plofte op de grond. Wat een rust en vrede is het hier zei hij tegen zichzelf terwijl hij op de grond lag. Hij dommelde weg in een onrustige slaap. Narcissus schrok wakker hij had iets verschrikkelijks gedroomd. Hij sloeg zijn armen om zijn benen er stonden tranen in zijn ogen. Gelukkig was het al voorbij dacht hij snikkend.

Ethan vloog zelf laag over de velden. Hij had weer divenvleugels laten groeien en begon er best goed in te worden om zelf te vliegem. Hij kon het al best snel alleen was het moeilijk voor hem te stoppen. Dus toen hij een verte een gedaant zag zitten probeerde hij te stoppen maar het werkte niet goed. ´´Ga aan de kant´´ riep Ethan want hij merkte dat hij tcoh niet op tijd zou stoppen. Hij kon nu wel zien dat het Narcissus was.

Narcissus keek op naar iemand die riep dat hij weg moest gaan. Het bleek Ethan te zijn. "Natuurlijk, Ethan" zei hij verdrietig. Hij liep opzei en floot dat Zefiros ook weg liep. Toen Ethan eenmaal zijn niet geweldige landing had gemaakt zei Narcissus depressief "heey Ethan, lang niet gezien... Wat brengt je hier?"

Ethan was blij dat Narcissus aan de kant ging maar zelf vloog hij door tot hij tegen een boom aan botste. Terwijl hij naar onderen gleed van de piojn hoorde hij de deprisiefheid van Narcissus. Dus het hele Dawn ding was nog niet opgelost of wel bedacht Ethan. Hij draaide zich glimlachend om naar Narcissus. ´´He, gewoon wat oefenen met vliegen´´ zei hij rustig terwijl hij zijn vleugels weer lie verdwijnen.

Narcissus keek Ethan bezorgt aan, hij deed alles om zijn depressie niet te laten horen maar toch had Ethan hem door. "gaat alles goed Ethan?" vroeg hij nog steeds bezorgt. Ik zie het" zei Narcissus met een geforceerde glimlach. Ik ontmoet ook altijd mensen als ik alleen wil zijn dacht hij verdrietig.

´´Tuurlijk´´ zei Ethan met eeen brede glimlach. Pijn deed je goed dan betekende dat je nog leefde en mens was. Daarna keek hij naar Narcissus. ´´En hoe is het met Dawn´´ vroeg hij maar direct. Er om heen draaien had geen zin vond Ethan. Waarschijnlijk was dat de rede van de deprisiefheid van Narcissus dacht Ethan.

Narcissus geloofde er niet veel van maar toch. Ethan was een goeie gozer die je kunt vertrouwen op wat hij zegt. Narcissus keek Ethan raar aan. "wat zei je?" vroeg hij verbaast. Hij geloofde niet wat hij hoorde. Hij moest het gewoon verkeerd verstaan hebben. 'als je er niet over wilt praten dan moet je het niet doen' fluisterde Zefiros in zijn hoofd. 'ja , ik weet het Zefiros' fluisterde hij terug. 'ik denk dat ik het verkeerd gehoord heb.' zei Narcissus ontkennend tegen Zefiros. Narcissus keek naar Ethan, zou hij het echt hebben gevraagd? Wat zou hem dat überhaupt schelen? Hij had toch al een vriendin?

Blijbaar sprak Ethan niet duidelijk genoeg. ´´Hoe gaat het met Dawn´´ vroeg hij nog een keer rustig. Hij wist dat het miscshien niet slim was maar er over praten was altijd beter vond hij zelf. Er moest toch een oplossing komen want als ze niet met zijn drien konden samen werken dan kon het slecht uit pakken in een gevecht.

Dus toch dacht Narcissus verdrietig. 'praat erover' fluisterde Zefiros. hij keek Zefiros met een vernietigende blik aan. 'dat bepaal ik zelf wel' fluisterde hij terug. "ik weet het niet, het ziet er naar uit dat ze voor Gilan kiest. Ze zoende hem de laatste keer dat ik haar zag." zei Narcissus rustig. Rustig was hij niet maar toch forceerde hij een glimlach. Ach ja dacht hij "Als ze dan toch gelukkig is leg ik me erbij neer." zei Narcissus terwijl hij zelf niet wist wat hij zei. Want hij was in een soort van trance, hij kon er niets aan doen. Hij voelde zich net een zombie, leeg en verlaten. Maar het leven gaat door dacht hij zuchtend.