Thrakië-De dorre velden

Halverwege de Thrakische hoogvlakte is het kaler en dorrer dan op de rest van de vlakte. Het landschap glooit lichtjes en er staan een paar bomen. Bomen zonder bladeren en geel gras. Er is nergens water te vinden. Er valt ook maar één keer per jaar regen. Op deze velden heerst doodse stilten, alleen in de buurt van de bomen hoor je de wind spookachtig fluisteren. Er waait een eeuwigdurende wind, soms zacht en soms hard.

Regels: Maakt niet uit
Personen: Maakt ook niet uit.

Phelix kwam aan op de dorre velden. Hij had geen idee hoe hij hier gekomen was. Hij dacht dat hij er naartoe was gegaan omdat hij het eens wou zien of het echt zo dor was. En ze hadden gelijk, alles is hier verdord er is hier geen levende ziel te bekennen. Phelix was wel goed bepakt daar naartoe gegaan. Hij droeg dunne en korte kleren en hij had een hele vooraad water bij zich. Hij maakte zijn huid ook wit, want hij had ergens gehoord dat wit koelte absorbeerd.

Felix racette over de velden. Gilan zat in zijn gebruiklekijke broek zonder shirt op zijn rug. Hij had geen last van de wind. Bij een van de bomen stopte Felix. Gilan stapte af. Hij keek even naar de bruine kleur op zijn armen en liet zijn haar groeien en keek of het nog normaal blond was. Daarna liet hij het weer teruggroeien in normaal model.

Phelix reed een poosje op Kynigo. Toen zag hij bij een boom ergens rechts van hem iets staan bewegen. Phelix gaf Kynigo de opdracht om daar naartoe te gaan. Toen Phelix wat dichterbij was zag hij een jongen staan, ongeveer net zo oud als hem. Phelix zei tegen Kynigo dat hij wat rustiger moest gaan lopen. Phelix zag de jongen van achter.

Felix zag een jongen aankomen en zwaaide vrolijk. Gilan, die net zijn haar weer in model had, draaide zich om. "Hoi," zei hij opgewekt. "Ik had niet verwacht hier iemand te zien." Hij lachte, net als Felix. De centaur zakte door zijn poten en ging liggen.

"Hoi, ik ben Phelix Thyone. Hoe heet jij?" Phelix zag dat de jongen geen shirt aan had en dat leek hem ook wel fijn dus trok hij zijn shirt ook uit zodat zijn gouden ketting te zien was (uit ander verhaal, nu standaard kleding). Phelix deed zijn shirt in Kynigo's zadeltas en pakte wat drinken en vroeg toen: Heb jij krachten?" Phelix dronk wat tot hij zich realizeerde dat het water hier erg schaars was dus deed hij het snel weer terug in de zadeltas.

"Ik ben Gilan," zei Gilan. "En dat is een vreemde vraag, maar ja." Hij veranderde zijn hoofd in een vissenkop. Hij vond het vreemd dat mensen meteen die vraag stelden, ze waren overigens in de minderheid. "En omdat jij het vraagt, heb jij ze zeker ook," zei Gilan, nu weer met normaal hoofd.

Phelix keek verbaasd. "Ik heb ook morphe krachten, alleen niet zo goed als jij" Hij haalde zijn neus weg zodat alleen nog maar 2 neusgaten over waren maar hij verandere het meteen weer terug. "Wat kan jij eigenlijk allemaal? Ik alleen zoiets als wat ik net deed morph balletjes die 2 botten verwisselen en iets zo groot als een kei van kleur veranderen. Nu ik daar zo aan denk..." Phelix veranderde de diamant van zijn keting naar zwart.

"Ik kan een egel van kleur veranderen en een steen van vorm," zei Gilan. "En ik kan mijn volledige lichaam én broek kleuren." Hij kleurde naar zijn camouflage kleur en was meteen niet meer te zien. Hij kleurde weer terug. Lange tijd kleurde mijn broek niet mee" zei hij. "Dan loopt er opeens een broek door het bos." Hij lachte.

"Grappig, ik kan alleen maar mijn huidskleur. Daarom ben ik nu ook wit. Tegen de zon weet je, wit absorbeerd koelte." Phelix was wat met de kleur van zijn diamant aan het spelen om een leuke kleur te vinden. "Zeg zullen we verder reizen? Ik krijg het warm om hier zo alleen maar te staan." Phelix ging al op de zadel van Kynigo zitten en hij deed de zadeltassen dicht en stond klaar om te vertrekken. "Trouwens ik zal je mijn reisgenoten voorstellen. Dit hier is Kynigo" Phelix knikte omlaag met zijn hoofd. "en dit is Asteio, mijn begeleidde." Hij wees even naar Asteio. Asteio ging trots zitten en deed zijn vleugels zo dat je de smiley zag.

"Jij mag verder gaan," zei Gilan. "Maar ik ga oefenen met mijn pijl en boog. Leren in de wind te schieten." Hij haalde de pijl en boog van zijn rug en deed vijftig passen van de boom. Daar trok hij een streep en hij liep terug naar de boom, om er een schietschijf op de kleuren. Hij liep terug naar de streep en mikte. Hij schoot en de pijl kwam in het blauwe deel van de schijf.

Phelix stapte weer af want hij had geen zin om alleen te rijden. Hij vroeg: "Mag ik ook eens proberen? Ik heb wel wat wapens maar dat zijn alleen maar korte afstands wapens, behalve mijn blaaspijpje met gif en slaap pijltjes." Hij liet zijn wapens zien: Het bamboe blaaspijpje, een boksbeugel met punten op elke knokkel, een mes en zijn Battle Hammer. "Ik hou van veiligheid, snapje?"

"Iemand die van veiligheid houdt," zei Gilan. "Die heeft lang afstandswapens zodat mensen niet bij hem kunnen komen. En nee, je mag niet proberen. Ik leen mijn boog liever niet uit. hij staat naar mijn hand en zo." Hij schoot nog een keer, nu wat meer rekening houdend met de wind en hij kwam in de witte cirkel.

"Oke, is niet erg" Phelix borg al zijn spullen weer op behalve zijn boksbeugel en mes. "Ik ga even oefenen." Phelix liep naar de boom toe die een paar meter verderop stond en zei eigenlijk doe ik normaal zo iets niet maar deze bomen zijn toch al dood. Hij pakte zijn boksbeugel en bogon te slaan. Na een boosje deed hij zijn ketting af omdat die telkens tegen zijn borst aan knalde.

"Dood zijn ze niet," zei Gilan. "Ze zijn alleen niet in staat bladeren te maken en levensverschijnselen te vertonen door de eeuwige wind en het gebrek aan water." Hij schoot nog een pijl op de boom, deze keer midden in de roos. "Hehe."

"Ooo, dat wist ik niet." Phelix hield op met slaan en pakte een zak en een schep. Hij begon de zakt te vullen met het zand en hing toen de zak aan een boom, en ging weer verder met trainen. Na een poosje ging hij tegen de boom zitten en dronk een beetje. Hij zag dat Ateio erg last had van de warmte, en vroeg toen aan Gilan: "Jij kon toch beesten zo groot als een egel verkleuren? Kan je Asteio dan wit maken?"

Gilan liep naar de paradijsvogel en legde zijn hand erop. Het dier kleurde, na een tijdje, volledig wit, met hier en daar een grijze veeg. "Zo goed kan ik het nog niet," zei Gilan. "Maar het is beter dan niets." Vanaf waar hij stond schoot hij een pijl op zijn roos. De pijl doorkliefde de eerste en kwam ook nog in de roos terecht.

"Bedankt dat je hem wit kleurde, en trouwens een goed schot." Phelix liep naar zijn zandzak toe en maakte met zijn mes een mikpunt op de zak en liep weg hij weet niet pricies hoeveel maar waar hij stopte zette hij een streep. Hij pakte zijn blaaspijpje en schoot een paar centimeter van de roos. Hij liep terug maar zag dat de pijl in de zandzak zat. Hij liep terug naar de streep draaide zich snel om zonder goed te kijken waar hij naar schoot. Hij schoot in de roos. Hij zag dat deze pijl ook verdwenen was. Maar ging toen maar weer slaan.

"Graag gedaan," zei Gilan. "Waar in Ithaka woon je eigenlijk? Ik woonde in het westen, maar sinds kort woon ik met mijn beste vriend in het noorden. Hij is ook een Vormveranderaar." Hij vervormde de pijlpunt zo, dat hij weerhaken had. Dat was moelijker schieten door de extra weerstand.

"Ik woonde in het noord-westen vlakbij Lefki. Maar nu woon ik nog nergens." Phelix zag dat Gilan weerhaken op zijn pijlpunt deed en zei: "Zijn pijlen met weerhaken niet lastiger uit je lichaam te halen?" Phelix keek om zich heen en zag een grote boom en ging daar maar bovening zitten, hij verveelde zich maar hij had geen zin om verder te reizen.

"Ja, natuurlijk," zei Gilan. "extra handig als je iemand wilt verwonden. We leven in een gevaarlijke wereld, dus je kan maar beter goed voorbereid zijn." Hij glimlachte naar Phelix, de derde Vormveranderaar die hij kende, zichzelf meegeteld.

Phelix vond het wel leuk om een ander persoon met morphe krachten te leren kennen. Phelix vond het er een beetje raar uitzien een witte Asteio. "Ja klopt, je kan het best goed voorbereid zijn." Phelix keek om zich heen of hij iets zag bewegen, van daarboven kon hij alles zien. Hij zag in de verte een stofwolk dichterbij komen en riep toen naar Gilan: "Er komt iets in de verte aan, ik weet niet wat het is maar het nadert snel."

"Tja," zei Gilan. "Dan komt er maar iets aan." Hij liep terug naar zijn lijn en ging verder met schieten op de roos op de boom. Hij besteedde geen aandacht aan de stofwolk, wat het ook mocht zijn. Zijn pijlpunten kregen steeds meer weerhaken.

Phelix keek en hij zag dat het een hele grote draak was groter dan dat hij er ooit een had gezien. Hij had hele dikke schubben waar volgens hem geen pijl doorheen kwam. Aangezien hij best wel veel wist over wapens zou dat wel kloppen. Phelix zei tegen Gilan wat hij dacht te zien. Toen sprong Phelix naarbeneden om zijn uitrusting te pakken.

Je zal alleen geen draken vinden in het wild

Gilan besteedde er nog steeds geen aandacht aan. Waarschijnlijk zou het een kudde paarden zijn, maar hij was bezig met oefenen. Paarden waren maar dieren. Felix zou hooguit een praatje met ze maken. Als centaur voelde hij zich boven hen verheven.