De kliffen-Marathon

Dit zijn de kliffen aan de kant van de zee. De rotsen zijn wit en het waait er hard. Er zijn een paar echt dieharts die van de kliffen een vrije val maken maar het is wel gevaarlijk. Er staan wat tafels waar je zou kunnen pickniken en het is er meestal rustig omdat het zo hoog is en moeilijk begaanbaar.

Is het niet kliffen?
--

Isabella's benen buggelde langs de kliffen naar beneden. Ze keek over de zee uit. Op haar schouder zat Close en ergens in de lucht vloog Fly. Ze keek naar de lucht en probeerde iets te ontcijferen uit de vele wolken, soms vormde ze aparte dingen. Ze zag een vlinder en een vogel, dat viel op.

Nerissa liep het laatste stuk naar de kliffen. Ze was hier nog nooit geweest maar vond he ter wel mooi uitzien. Toen ze boven kwam zag ze dat er een meisje bij de rand van de kliffen zat. Zelf ging ze aan een van de tafels zitten en ze pakte haar schrijfblok. Ze had een stuk wat ze wou schrijven en ze wou er maar meteen aan beginnen. Ifly zat zoals alitjd op haar schouder en Artim vloog boven haar.

Isabella keek even achter haar toen ze geluid hoorde, maar besteedde verder niet veel aandacht aan het meisje dat er ging zitten. Ze keek weer voor zich, naar de zee, die golfde. De bloedrode vlinder, genaamd Close ging op haar hoofd zitten en waarschijnlijk keek hij mee over de golven. Close zei niet veel, maar als het moest gaf hij wel goede adviezen en was hij er voor haar.

Nerissa kauwde even op de achterkant van haar pen. Dat deed ze altijd als ze even moest nadenken. Zoals altijd schoot Ifly haar weer te hulp. Ifly hielp haar meestal met verhalen schrijven en aangezien dit verhaal een beetje over haar ging was haar hulp erg handig.

Isabella keek naar de golven die tegen de klif opbotste, hetzelfde deed Close, of dat dacht ze. Isabella zat in haar hoofd te berekenen met welke snelheid je zou vallen, als je van deze kliffen afsprong. Dat soort vage dingen dacht ze de laatste tijd wel vaker, meestal wist ze het antwoord gek genoeg ook.

Nerissa had nu een bladzijde vol geschreven en vond het wel weer even genoeg. Ze stopte haar schijfbok weer weg in haar tas. Ze vroeg zich af heo het zou voelen als je van de kliffen af zou springen. Ze ahd wel eens mensen ontmoed de dat hadden gedaan en ze wou het zelf ook wel eens meemaken maar toch dacht ze niet dat ze het wou durven.

Isabella bleef rustig zitten en keek naar beneden. Haar voeten kletterde af en toe tegen de riggel aan. Close vloog een stukje op en vloog richting het water, hij wou het van dichterbij zien. Isabella glimlachte vaagjes en deed een haarlok voor haar linkeroog. Close vloog weer terug.

Nerissa stond op en liep naar de rand van de kliffen. Ze wou even van het uitzicht en alles genieten en dat kon niet zo goed aan de tafels. Ze ging op de rand zitten in een kleermakers zit. Ze keek uit over de zee en even naar beneden. Het was erg diep maar ook erg mooi.

Isabella keek opzij. Het meisje dat eerder achter haar had gezeten, zat nu een eindje bij haar vandaan bij de klifrand. Ze nam het meisje even in zich op, maar daarna gingen haar ogen weer naar de lucht en de zee. Ze maakte een kleine bol in haar handen, een bol wijsheid, dat klonk best raar en ze keek ernaar.

Nerissa zag dat het meisje een bol maakte. Ze zag niet goed welke kracht ze had. Nerissa liet een klein roze bloemetje in haar hand groeien. De kleur van haar bloemen kon je zien heo ze zich voelde. Ze maakte ook wel eens zwarte of blauw of iets anders.

Isabella liet de bol naar beneden vallen en berekende in haar hoofd de snelheid waarmee de bol viel. Ze zuchtte. Waarom dacht ze over dit soort dingen na? Ze keek vanuit haar ooghoek naar het meisje en zag iets roze in haar hand groeien, ze vroeg zich af wat het was.

nerissa liet het bloemetje iets groter worden tot haar kracht aangaf dat het niet groter kon worden op dit moment. Ze had nu een bloem ter grote van ongeveer een paardebloem in haar hand. Het bloemetje wiegde zachtjes op de wind heen en weer en Nerissa staarde voor zich uit over het water.

Isabella vroeg zich af of ze naar het meisje toe zou lopen, maar daar had ze waarschijnlijk de lef niet voor. Ze beet op haar lip en bleef maar gewoon zitten. In dit soort gevallen kon ze niet goed inschatten hoeveel kans ze zou hebben dat het meisje haar aardig zou vinden of stom.

Nerissa keek nog steeds over het water en daarna even naar het meisje. Ze vroeg zich af wat ze hier kwam doen. Het was nou niet echt een plek waar je even heen ging tenminste dat dacht ze. Ze vroeg zich af wat het meisje er van zou vinden als ze naar haar toe zou gaan. 'Halloo.' riep ze toen maar naar het meisje.

Isabella keek op van een stem en keek richting het meisje dat daar zat, ze had naar haar geroepen. Isabella besloot naar het meisje toe te gaan en stond op. Ze dekte haar witte, dode oog af met haar haren en liep richting het meisje. 'Hé.' Begroette ze het meisje.

'Ik ben Nerissa.' zei ze tegen het meisje. Ze wou haar hand uitsteken maar daar zat de bloem nog dus ze liet eerst de bloem klein worden liet hem verdwijnen. Toen stak ze haar hand uit. Ze vroeg zich nog steeds af waarom het meisje hier was.

Isabella glimlachte en schudde de hand van Nerissa. 'Ik ben Isabella.' Stelde ze zichzelf voor en ging naast Nerissa op de rand van de klif zitten. Ze deed haar benen weer over de rand en keek naar Nerissa, zich afvragend waarom die geroepen had, maar misschien gewoon voor de lol. Close ging op haar knie zitten.

Nerissa wist nie echt waarom ze het meisje had geroepen waarschijnlijk gewoon om nie talleen te zijn en natuurlijk ook omdat ze zich niet alleen wou voelen. 'Waar kom je vandaan?' vreog Nerissa toen. Ze was de laatste tijd steeds meer recht door zee en ze wou alles eigenlijk weten.

Isabella glimlachte en keek naar het water. 'Uit Athene.' Zei ze. 'En jij?' Vroeg ze erachterna en keek Nerissa aan. Close bleef rustig op haar knie zitten, terwijl Isabella's benen af en toe even heen en weer gingen, een gewoonte van haar als ze zat. Haar ogen gingen weer naar de golvende zee.

'Marathon.' zei ze tegen Isabella. Ze voelde zich niet echt als iemand die uit Marathon kwam maar goed het was toch wel zo. Ze was meer een reisigster maar soms kwam ze nog in haar geboortestad zoals vandaag. Ze was eerst bij haar moeder op bezoek geweest en daarna hier heen gegaan.

Isabella knikte, Marathon was een mooie stadstaat. 'Wat had je daarnet in je hand?' Vroeg ze, haar nieuwsgierigheid niet langer onder bedwang kunnen houden. Ze glimlachte verontschuldigent en begreep als Nerissa dat niet wou zeggen of iets als dat.

Nerissa liet het bloemetje weer groeien en liet het aan Isabella zien. Ze vodn het niet erg om te laten zien. ze had net al gezien dat Isabella ook krachten had dus zou ze niet heel vreemd opkijken dacht Nerissa. 'Een bloem.' zei ze nog ter uitleg.

Isabella knikte en keek naar de bloem van Nerissa. 'Mooi.' Zei ze, dat meende ze echt, zij kon niet dat soort dingen met haar kracht. Maar ze was wel blij met haar kracht. Ze glimlachte en haalde een hand door haar haren. Ze maakte een bol in haar handen en liet die weer naar beneden vallen.

'Dankje.' zei Nerissa. Ze was wel blij met haar kracht maar ze vond die bloemetjes eigenlijk een beetje nutteloos dat ze die kon laten groeien. Maar ze dacht dat er vanzelf een duidelijke reden voor kwam waarom ze dat kon. 'Welke kracht heb jij?' vroeg ze toen aan Isabella.