het muziekplein - thrakie

"Dus jij hebt een voglel?" zei Gilan. "Zoals je ziet heb ik een vlinder. Dit is Karme." De vlinder vloog naar het vogeltje en betastte hem even met haar voelsprieten. Daarna vloog ze naar Kat en deed hetzelfde.

Kat glimlachte even. De voelsprieten van Karme kriebelde maar ze vodn het niet erg. 'Dit is Bird.' zei Kat tegen Gilan. Bird klaperde even met haar vleugels maar bleef wel op de schouder van Kat zitten.

"Is hij een Geleide?' vroeg Gilan nieuwsgierig. "Karme is dat wel." Karme vloog weer naar Gilan en ging op zijn hoofd zitten.

'Bird is een geleide. En het is een zij.' zie ze met een glimlach. Bird had er altijdeen hekel aan als ze voor een manelijke vogel werd aangezien. Maar Kat had haar verboden om er boos om te worden.

"Oh, zorry," zei Gilan en hij bloosde weer van top tot teen. "Maar welke kracht heb jij dan? Ik weet niet of het je is opgevallen, maar ik ben een vormveranderaar." Zijn rode kleur trok weer weg en hij was weer mooi bruin.

kat glimlacht. het was niet iets wat je makkelijk over het hoofd zou kunnen zien maar dat zei ze niet. 'Ik heb metaal.' zei Kat met een glimlach. Ze was nog steeds heel blij dat ze haar krachten had gekregen. Zeker omdat ze daardoor aan haar man had kunnen ontsnappen. Anders had ze nu nog steeds bij hem moeten blijven.

"Oké," zei Gilan. "Cool. Jij bent de tweede metaalmeester die ik ontmoet." Hij lachte en most denken aan Narcissa.

Kat glimlachte. 'Ik heb nog nooit iemand met metaal ontmeot.' zei ze toen eerlijk. Dat was ook waar. Ze ahd er niet heel veel moeite mee maar het zou wel handig zijn om met iemand te kunnen praten over haar krachten die dezelfde krahten had.

"Tja, dat kan gebeuren," zei Gilan. "De eerste magiër die ik tegenkwam, was net als ik een vormveranderaar. En nu zijn we beste vrienden. Hij is wel wat verder met zijn kracht dan ik." Hij lachte en dacht aan Ethan. Daarna dacht hij aan alle andere mensen die hij kende. Het grootste deel van de tijd dacht hij natuurlijk aan Dawn.

'Ik heb nog niet zo veel mensen tegen gekomen die ook krachten hebben.' zei Kat eerlijk. Ze had alleen Ethan en Narcissa ontmoet. En Narcissus maar die had ze alleen even snel de weg gewezen. Ze glimlachte eventjes en keek naar Gilan.

"Dat komt vanzelf," zei Gilan opbeurend. "In het begin ging het bij mij niet echt snel, ik kwam steeds dezelfden tegen. Gek genoeg ben ik nog geen enkele duistere magiër tegengekomen." Hij had ze wel verwacht, maar van de oorlog was nog niet veel te merken.

Even hij had toch nerissa ontmoet?? die is ook slecht...
_______________
Kat keek hem aan. 'Ik denk dat het vanzelf komt.' zei ze eerlijk tegen hem. Ze keek even naar de grond. Bird vloog van haar schouder en circelde rondjes om hen heen.

Ja dat klopt, maar ze vielen elkaar niet aan en zo.

"Tja, daar zul je wel gelijk in hebben," zei Gilan. Karme ging achter de vogel aan. Gilan volgde ze even met zijn ogen.

'Hopelijk wel ja.' zei Kat toen. Ze luisterde goed naar de muziek. Het was vrolijk en Kat kreeg ontzettende zin om te dansen maar ze wist niet of de dans die ze nu in haar hoofd had hier gewaardeerd zou worden. Ze was ergens bang om uitgelacht te worden.

"Hoezo hopelijk wel?" vroeg Gilan. "Je kan ze toch beter niet tegenkomen? Ik zou ze in ieder geval liever niet tegenkomen." Hij keek vragend naar Kat. Karme was stil blijven hangen in de lucht en keek geschokt naar Kat.

Kat dacht daar heel even over na. Zijzelf zou juist wel de duisteren tegen komen anders kon ze er niet tegen vechten. 'Het klinkt mischien raar maar als je ze niet tegenkomt kan je het ook niet bevechten.' zei ze toen eerlijk. Ze was dan wel geen vechterstype maar ze vodn wel dat het goede moest overherens. Voor haar dus de goden.

"Ja, dat klopt," zei Gilan. "En op sommige momenten moet je vrezen voor je leven. Dat doe ik liever niet." Karme vloog weer rustig rond Gilans hoofd.

'Tja er is maar in je leven een zekerheid en dat is dat je het ooit kwijtraakt. Dus dat vrezen heeft naar mijn zin niet heel veel nut.' zei ze eerlijk. Zo zag ze het ook echt. 'Dus dan moet je elk moment je leven vrezen. En dat kan ik als ik eerlijk ben geen leven noemen.' vervolgde ze toen.

"Zolan ik me fris en fruitig voel, vrees ik de dood niet," zei Gilan. "Maar in een gevecht wil ik mijn leven niet vroegtijdig verliezen. Dan zullen de Schikgodinnen mijn levensdraad doorknippen, terwijl ik nog lang had kunnen leven als ik niet in dat gevecht was gestapt." Hij haalde zijn schouders op. "Uiteindelijk kan alleen Hades beslissen en die bevechten wij nu."

'Je hoeft het leven sowieso niet te vrezen. En ik denk niet dat de Schikgodinnen je snel je leven af nemen omdat je toch ook voor hen vecht.' zei Kat. 'En wat Hades betreft als hij echt zo sterk was dan zou hij wel alle mensen die hem dwars zitten vermoorden.' zei Kat toen.

"Ja, daar heb je ook gelijk in," zei Gilan. "Je moet er ook niet over in zitten, dan leef je niet meer." Hij lachte en zwaaide naar een man die boven de rest uitstak. Toen de man naast hen stond, kon je zien dat het een centaur was. "Ik haat mensenkleren," mopperde Felix. Hij had een blauw jasje aan om menselijker te zijn. "Ik snap wat je bedoelt," zei Gilan.

'Dat is wel waar.' zei Kat met een glimlach. Ze lachte hartelijk en keek naar de centaur toen de was aankomen lopen. Ze grinnikte even om de opmerking over de mensenkleren. Al kon ze het zich wel voorstellen. 'En jij bent?' vroeg ze toen.

"Ik ben Felix," zei de centaur terwijl hij het jasje recht probeerde te schudden. "Eén van de centauren. En wij houden de term op halfmens, net halfpaard." Gilan lachte. "Maar wat doe je hier eigenlijk?" vroeg hij. "Wat als mensen dat harige achterlijf zien?'