Het bos bij de kliffen-Ithaka

"Je moet je shirt uit doen," zei Gilan. "Dan sta je de warmte beter af." Hij legde het gewonde hert in een hoek van de kamer op een deken. Hij haalde wat droog gras uit de schuur, normaal was dat voor Felix, en gaf dat aan haar als eten. Ook haalde hij een deken voor Ethan, die zou het straks ook flink koud hebben.

Ethan deed voorzichtig zijn shirt uit waardoor je zijn 6 pack zag (zeer belangrijk). Daarna hield hij nog steeds het hertje tegen hem aan. Hij voelde wel een bries maar gelukkig had hij ht niet snel koud. Ook goed voor het hertje. Ethan keek er glimlachend naar. ''Wat gebeurt er hier na met hem'' vroeg Ethan aan Gilan.

"We gaan voor hem zorgen," zei Gilan. Waarom hij 'we' zei, wist hij niet. Eigenlijk moest hij de gevolgen dragen, want hij had het andere hert doodgeschoten. Hij had dat niet gedaan als hij had geweten dat er nog een klein hert was. "Hij moet vooral weer warmte krijgen," zei hij. "Ik ga kijken of de ander in staat is melk te geven." Felix ging naast Ethan en het hertje zitten. Tegen die laatste begon hij te praten in een vreemde taal, maar met een kalme, rustige stem.

Ethan knikte. Hij was er mee eens al wist hij niet hoe ze samen konden zorgen al ze zo ver uit ekaar woonde. Hij wou dat hij in een hert kon veranderen zodat het beestje bij zijn eigen soort was. Helaas kon hij dat niet maar misschien snel wel. Langzaam voelde hij al dat het hertje een beetje warmer was. De vreemde taal maakte hem niet uit want hij bleef glimlachen.

Gilan keek even naar het hertje. Hij liep naar de keuken en begon met het maken van een kruidenpap. Hier in huis had hij meer kruiden tot zijn beschikking. De kruidenpap was zowel voor het oudere hert als voor het jongere. "Weet je," zei hij tegen Ethan. "We moeten ze namen geven." Nu had je het over het hert. Dat was nogal onhandig.

ethan bewoog amper metzijn handen omdat hij het hertje niet te veel wou belasten met dingen. Hij was het eigenlijk helemaal met Gilan eens. Namen waren een stuk hndiger. ´´Goed idee´´ zei hij bevestigend. Alleen wist Ethan nu niet meteen een naam voor de herten. Hij vond het moeilijk te bepalen omdat een naam meestal iets zei over iemand.

Gilan wist ook niks te bedenken. Maar toen stond Felix op. "Dit is Jiri," zei hij en hij wees op het kleine hert. "En dat is Oda." "Felix spreekt de Taal van de Hoefdieren een beetje," legde Gilan uit aan Ethan, terwijl hij het hertje overpakte. Ethan had het waarschijnlijk ook wel koud gekregen. Hij ging op de bank zitten.

´´eigenlijk had ik dat al verwacht´´ zei Ethan die het raar vond dat hij gelijk had gekregen. het was best logisch als je half er ook een was. Toen Gilan Jiri weg pakte zag Ethn verbaast dat er een vacht op zijn buik was ontstaan. Het was niet veel maar wel echte vachte. Waarschijnlijk waren het zijn krahten dacht hijzelf. Snel trok hij een hsirt aan en hoopte dat het maar snel weg ging. ´´Alleen moeten ze nu nog herstellen´´ zei Ethan met een glimlach.

Gilan zag voordat Ethan zijn shirt aan trok een beetje haar. "Wat heb jij nou op je buik?" vroeg hij. "Laat eens zien? Het lijkt wel of jij deze dag alleen maar meer leert." Hij moest lachen. Zelf voelde hij zich ook een beetje sterker worden, maar veel was het niet.

Ethan trok zijn shirt maar weer omhoog maarhet haar wasal weer weg. Waarschijnlijk omdat Ethan dat zelf ook wou dus dan deden zijn krachten dat ook. ´´Sorry zo goed in perongeluk iets doen ben ik ook weer niet´´ zei Ethan met een halve glimlach. Hij wist niet hoe hij het voor elkaar kreeg maar wist wel dat hij steeds sterker werd.

"Tja," zei Gilan. "Kennelijk moeten we nog wat oefenen." Hij stond op en legde Jiri tegen Oda aan. Daarna keek hij naar Ethan. "Heb je honger?" vroeg hij. Hij had zelf aardig veel trek gekregen. Hij keek naar buiten en zag dat het niet lang meer licht zou zijn. Daarna liep hij naar de keuken en pakte een stapel boterhammen.

´´Nee , ik heb geen honger. Maar bedankt voor het aanbod´´ zei Ethan snel. Hij had ook echt geen honger. Daarna keek hij nar buiten en zg dat de zon onder ging. Hij keek omhoog of hij Mystic zag. Hij moest eigenlijk beter voor haar zorgen vod hij zelf. ´´Ik kan maar beter dalijk naar huis gaan. Ik moet nog koken voor de rest´´ zei Ethan bedenkelijk.

"Hoezo voor de rest?" vroeg Gilan, die het brood aan het smeren was. "Moet jij koken voor het hele weeshuis?" Hij keek hem verbaasd aan. Nou ja, dan moest dat maar. Hij nam de eerst boterham en stopte die in zijn mond. Dat hert zou hij morgen ergens ver weg neerleggen, hij kon het niet meer over zijn hart verkrijgen om het op te eten.

´´Ja ik ben de oudste dus neem ik de verantwoordlijkheid. Als ik te laat kom dan koken ze ook wel maar dat moet ik de volgende dag toch de keuken heel goed schoon maken´´ zei Ethan met een glimlach. Hij vond het nooit erg om te koken al was hij geen topchef. Het was gewoon iets leuks om iets te maken voor izjn familie.

"Oké," zei Gilan. "Maar ik vind wel dat er iets van contact moet blijven over dat hert. Maar nu kan je gaan, als dat moet. En je bent hier sowieso altijd welkom." Hij smeerde nog een boterham en at hem snel op. Daarna ging hij naast Ethan staan. "Dus ik denk dat ik je nog wel eens zie," zei hij en hij stak zijn hand uit.

''Tuurlijk houden we contact'' zei EThan met ene brede glimlach. Hij wis wel zeker dat het kon. Ze konden altijd een brief sturen of zelf hier heen gaan. Zo ver weg was het helemaal niet vond hij zelf. ''Tot de volgende keer maar weer'' zei Ethan terwijl hij naar Gilan en de herten zwaaide. Die zouden het niet zien maar toch deed hij dat. Daarna rende hij naar buiten en sprong hij op Mystic. Op weg naar huis.

Gilan keek hen nog even na en draaide zich daarna om naar de hertjes, die vredig lagen te slapen. Zelf was hij eigenlijk ook wel moe. Hij liep naar zijn kamer, deed zijn broek uit en ging op bed liggen. Felix zou wel op de herten letten.

Amaterasu zat op Issun terwijl ze door het bos keek. Het zag er prachtig uit. Nuregami zat op Issun's kop en flapte af en toe met zijn vleugels. Issun liep langzaam verder en dronk een beetje bij een beekje. Amaterasu stond voorzichtig op en liep daarna verder door het bos. Nuregami zat op haar schouder zodat hij niet bij Issun hoefde te blijven.

Gilan liep zachtjes door het bos, met zijn pijl en boog in zijn hand. Hij hoorde geklapwiek van vleugels. Hij liep die kant uit om te kijken wat voor vogel hij kon schieten. Maar toen hij daar kwam, zag hij dat hij de vogel niet zou moeten schieten, die hoorde bij een meisje. Meteen verdween zijn camouflage kleur en kam de gebruikelijke bruine kleur weer terug. Hij stapte uit de bosjes en deed de kap van zijn mantel af. "Hallo," zei hij vrolijk.

Nuregami is een vlinder
---------
Amaterasu hoorde iemand hoi zeggen en ze draaide zich om. "Hoi." zei ze terwijl haar aandacht alweer verslapte. Issun zag de jongen en sloop langzaam van achter hem op hem af. Toen hij vlak bij was sprong hij op hem af. Amaterasu zag het en grijnsde. "Pas maar op." zei ze tegen de jongen toen Issun sprong.

Gilan had de wolf al gehoord, dankzij zijn elvenoren. Hij bukte snel en was net op tijd weg voor de wolf. Hij ging weer overeind staan. De nagels hadden alleen zijn blote rug geschampt, maar meer was er niet. Hij lachte naar het dier en naar het meisje. Maar ergens was hij toch ook een beetje verlegen.

Issun gromde zachtjes en toen hij landde draaide hij zich gelijk om zodat hij weer op de jongen af kon springen. Hij vond het wel leuk om zo te spelen. Amaterasu grinnikte en Nuregami klapte met zijn vleugels. Daarna vloog de vlinder op en ging hoog op een tak zitten zodat hij kon waarschuwen als er iets vreemds gebeurde.

Gilan stapte op het meisje af. "Ik ben Gilan," zei hij en hij stak zijn hand uit. Hij floot even en Felix kwam uit het bos draven. De centaur keek nieuwsgierig naar de nieuwkomers. Daarna zakte hij door de knieën en ging zitten. Gilan grinnikte even.

Issun sprong op de jongen af, nu van kortere afstand. Amaterasu grinnikte en zei "Ik ben Amaterasu. En dat is Issun en hier ergens zit ook nog Nuregami." Ze keek even naar de centaur en keek toen naar Gilan. Ze schudde zijn hand en greep die toen even stevig vast. "Pas maar op, als ik een moordenaar was was je nu dood geweest."

"Tja, daar heb je wel gelijk in," zei Gilan, die de hand had losgelaten en een stap opzij zette. Felix ging nu tussen hem en de wolf in staan. "Laat maar, Felix," zei Gilan. Maar de centaur bleef staan waar hij stond. Gilan haalde zijn schouders op naar Amaterasu.