De Tempel van Poseidon-Kreta

"Oké," zei Gilan. "Sorry, maar op het eerste gezicht had ik het niet gezien. Misschien moest ik ook maar met haviksogen rond gaan lopen." Felix moest lachen. Hij kon zich geen mens met haviksogen voorstellen. Maar Gilan was een beetje vreemd, misschien kwam het daar door.

Nerissa lachte. Ze probeerde zich voor te stellen hoe dat eruit zag. Toen bedacht ze zich iets. 'Werken de dingen die je maakt dan ook zo als bij dieren enzo?' vroeg ze. Ze had gedacht dat die elfenoren bijvoorbeeld gewoon voor de sier waren maar mischien had het ook een een praktisch rede.

"Ja," zei Gilan. "Je ziet het niet, maar sinds ik elvenoren heb, heb ik ook elvenogen. En ik zie verder en hoor meer dan normaal. Ik ken iemand en die gebruikt haviksogen. Die heeft ook morphe." Hij dacht even aan Ethan, met wie hij de herten had gered, en vroeg zich af wanneer ze elkaar weer zouden zien.

Nerissa keek even verbaast. 'Dat is wel handig.' zei Nerissa. Ze kon zelf eigenlijk nog niet veel met haar kracht maar ze zou er later vast handige dingen mee kunnen doen. 'Ik ken ook iemand met morphe.' zei ze teon. Niet dat het hele nutige informatie was maar ze wou gewoon iets zeggen. Ze dacht even aan Ethan en hoe hij haar had geholpen. Ze was hem nog steeds dankbaar.

"Oké," zei Gilan. "Leuk. Ik wist wel dat Ethan en ik niet de enigen waren." Hij had zich altijd een beetje eenzaam gevoeld, omdat hij zich alleen voelde in het Vormveranderaar zijn. Maar hij had het geaccepteerd en toen kwam Ethan. Kennelijk waren er dus nog meer.

Nerissa keek hem aan. 'Jij kent Ethan?' vroeg ze toen. Eigenlijk was dat niet eens zo heel gek maar toch vond ze het ergens wel een beetje raar dat ze bijde hem kende. Ze vroeg zich af wat hij van hem dacht. Zijzelf vond hem echt heel aardig maar goed dat hoefde niet dat Gilan dat ook vond.

Meteen stortte Gilans zelfvertrouwen in. Dus er waren niet meer zoals hij. De wereld was toch klein. "Ja, ik ken hem," zei hij. "We zijn een soort van goede vrienden. En we komen dus allebei uit Ithaka. We hebben ooit twee herten moeten redden." Het was wel leuk als hij er aan terugdacht. Vooral toen Ethan die vacht op zijn buik had gekregen. Hij trok zijn T-shirt uit en hing het over zijn schouder. Dat was veel fijner, vond hij. En buiten de tempel kon het ook weer.

Nerissa glimlacht. Ze vond het fijn dat Gilan en Ethan in elk geval goede vrienden waren. Dat kon ze eigenlijk ook wel over Ethan en haar zeggen. 'Je hebt geluk dat je tenminste een iemand kent die hetzelfde is als jij.' zei Nerissa tegen hem. Hoewel hij niets erover had gezegd had ze toch het gevoel dat hij met dat zat.

"Ken jij geen anderen met natuur dan?" vroeg Gilan. "Ik ken ze bijna alleen maar." Hij keek er wel vreemd van op. Daar waar hij alleen maar mensen van kende, kende degene die het zelf hadden niemand. In dat opzicht was de wereld toch weer groot. Hij keek naar de zee aan de andere kant van de tempel. Hij was zeegroen geworden.

'Ik heb nog nooit iemand met natuur ontmoed. Alleen iemand met wijsheid en twee mensen met morphe.' zei Nerissa. Ze was wel blij te horen dat Gilan wel mensne met natuur kende. Dat betekende dat er meer waren en dat die haar ook konden helpen. Dat ze samen konden gaan doen.

"Oh," zei Gilan. Hij keek naar de zon. "Sorry, het wordt al laat. Ik moet gaan." Hij klom op Felix en keek nog een keer naar Nerissa. "Hij is ook van die las af als ik een centaur ben," "Gelukkig," zei Felix lachend. Hij draafde weg en Gilan had geen tijd meer om gedag te zeggen. Dus zwaaide hij maar.

Nerissa zwaaide hem na. Daarna klom ze op Artim en Ifly ging weer op haar schouder zitten. Ze putte hoop uit de gedachte aan meer mensen die natuur hadden. Artim steeg op. Ze wist zoals altijd precies waar Nerissa heen wou. Naar haar huis in dit geval.