Isabella's huisje - Athene.

Bella's huisje ligt aan de rand van Athene, bij de kust, een stukje bij haar huisje vandaan ligt de zee. Het huisje is klein en opgebouwt uit planken en enkele stenen, niet erg stevig dus. Het is heel simpel. Een kleine woonkamer, badkamer, keukentje en een slaapkamer. Allemaal heel erg klein, maar groot genoeg voor haar. Ze heeft het wel gezellig aangekleed met leuke meubeltjes, kussentjes, gordijnen en bloemen. Ze heeft een pad voor de deur aangemaakt, maar meer is het niet veel. Ze is niet heel vaak thuis.

Regels: Niet binnenkomen zonder kloppen.
Personen: 3 tot 5.

Isabella liep langs het strand. Close vloog met haar mee en Fly lag ergens voor het huisje naar de zee te staren, te moe om mee te lopen. Het was ook een lange dag geweest. Ze waren naar Athene geweest, de stad, het was daar druk geweest. Nu moest Isabella eventjes uitwaaien en al het drukke van zich af laten stromen.

Isabella's hand ging even naar het lapje dat voor haar linkeroog zat. Haar oog moest rusten, anders ging hij irriteren. Toen gleed haar hand weer langs haar lichaam en stopte ze hem in de zakken van haar donkerblauwe jeans. Ze zuchtte en keek naar de zee, rechts van haar.

Misschien als haar ouders waren blijven leven, als ze optijd was geweest om hun te helpen. Was Isabella nu rijk geweest. Haar ouders waren belangrijke wijnboeren en leverde hun wijn in alle hoeken van Graeca. Soms miste ze haar ouders, vooral haar moeder. Ze kon nooit meer de lieve, fluisterende woordjes in haar oor horen, die haar troostte en een goed gevoel gaven. Nu had ze wel Fly en Close die er altijd voor haar waren, maar het was anders dan een moeder.

Masuyo rende vrolijk voor Kabuki uit. Hij had nog nooit de zee gezien hij vond het prachtig ! Hij was blij dat ze een keer weg waren uit Antiochië. Kabuki wilde haar moeder en zes broers als verassing komen bezoeken, maar toen ze eenmaal in Athene was aangekomen, kwam ze erachter dat die een weekje weg waren. Vermoeid na de lange reis, had ze geen zin om terug te gaan, zonder hier iets gedaan te hebben. Ze besloot om een grote wandeling te maken over het strand, en daarna een plaats te gaan zoeken om te overnachten.

Het schemerde, en ze kon geen slaapplaats vinden, ze zag alleen een klein huisje dicht bij de kust, het zag er wel schattig uit, maar wie klopt er dan aan bij vreemde mensen om te vragen of ze kan blijven overnachten ?

Minoru had een paar duinen gevonden die groot genoeg waren om met zn drieën in te liggen. Slapen, wat een bevrijding ! Ze was wel bang, zo alleen onder de sterren, maar even later realiseerde ze zich, dat ze niet alleen was ze had haar vrienden bij haar, van wie ze het allermeest houd

Isabella liep bij de schemering nogsteeds over het strand. Ze hield van de schemering, het was een mooie tijd van de dag. De water en zongoden waren hier niet op hun sterkst en waren zo gelijk in kracht, wat uiteindelijk vrede zou kunnen brengen. Haar moeder had vroeger altijd verhalen over de schemering vertelt, wat het kon brengen en waarom de Goden ervoor hadden gezorgt dat er schemering was. Ze hoorde af en toe geluiden om zich heen, maar besteedde er niet teveel aandacht aan.

Narcissus was weer eens naar Athene gegaan om naar de zee te kijken. Dat had hij nog nooit gedaan, dus het leek hem een goed idee. Samen met Zefiros en Elessar vlogen ze naar de zee, ondertussen waren ze gezel;lig aan het praten. Het begon al te schemeren helaas, maar een voordeel nu konden ze de zonsondergang zien dacht Narcissus vrolijk. Eenmaal boven de duinen zag hij een klein huisje er stond een meisje buiten. Hij zag tot zijn verbazing ook Kabuki in de duinen liggen, te moe om nog te staan dacht hij. "Zefiros? Land hier maar. Dan kan je wat uitrusten, je hebt de laatste tijd veel gedaan voor me. Dat waardeer ik maar nu moet je wat rust nemen." zei Narcissus vriendelijk en bezorgt.