Landhuis van de Da Vinci's

In dit landhuis net buiten een grote stad in Marathon, woont Dawn met haar broer, zijn vrouw en hun kind, een meisje van 2 die ze Jackie hebben genoemd. ze kan het goed vinden met hen en is ook vaak in het huis te vinden.

het huis heeft veel ruime kamers met grote ramen, waardoor het lekker licht is. er zijn wel wat mensen in dienst, zoals de kok en schoonmaaksters die in het bijgebouw wonen, een mooi, licht, en best groot huis. om het huis ligt heel veel land. in de directe omgeving van het huis liggen de dingen zoals van een rozentuin tot een trainingsveld. daaromheen liggen nog veel weilanden en akkers die soms door pachters voor weinig worden gehuurd om te bewerken of dieren te houden. aan de noordkant van het huis ligt ook nog een groot bos met veel wild. het hele terrein word afgesloten met een hoog hek en aan de noordkant en zuidkant is er een poort met wachters ervoor.

De wachters deden snel de poort open zodat ze Rafiq konden doorlaten die met grote sprongen over het pad aan kwam. hij rende verder naar het huis met Dawn op zijn rug. toen ze daar aangekomen waren liet Dawn zich van Rafiqs rug afglijden en stormde de deur door het huis in. ze was al op de trap voordat het gezicht van Isabella om de hoek van de woonkamer deur verscheen. ' wat is er aan de hand?' vroeg ze, maar toen was Dawn al bovenaan de trap en rende ze door de gang naar haar kamer. ze rende de kamer in en sloeg de deur achter haar dicht en plofde op haar bed. terwijl ze omhoog keek naar het plafond stroomde de tranen langs haar wangen.

Na een tijdje werd Dawn wat rustiger en ging ze met opgetrokken knieen, haar armen eromheen geslagen en haar hoofd op haar knieen zitten. Ze dacht na over wat ze moest doen toen de deur heel zachtjes openging. door het kiertje verscheen het hoofd van Jackie. die wurmde zich door de kier en liep naar het bed toe. ze klom er met enige moeite op en ging toen tegen Dawn aan zitten. ' jij niet verdrietig zijn' zei ze met een pruillipje. Dawn glimlachte en streek met haar hand door de al best lange haren van het meisje. dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Jackie bleef tegen Dawn aanzitten. het leeftijdsverschil was dan groot, maar Jackie was een van Dawns beste vriendinnen. Na een tijdje was Dawn weer helemaal rustig en ze gaf Jackie een kus op haar kruin. 'jij bent lief' zei ze tegen het meisje. Jackie glimlachte en zei:' weet ik' ze liet zich weer van het bed glijden en pakte Dawns hand. 'ik wil naar Rafiq' zei ze. Dawn lachte en liet zich meeslepen. toen ze de trap af kwamen, kwam Isabella net de woonkamer uit. 'wij gaan naar de tijger mams' zei Jackie tegen haar moeder. ' is goed hoor schat' zei Isabella lachend en ze knikte even glimlachend naar Dawn die terugknikte. zodra ze buiten waren liet Jackie Dawn los en rende naar de grote tijger die in het zonnetje lag te doezelen. ze klom erop terwijl Dawn op het trappetje ging zitten kijken.

Gilan reed in zijn mantel over straat. Hij zag een groot landhuis staan en liet Felix er naar toe lopen. "Hebben jullie misschien wat te eten?" vroeg hij aan de wachters. Hij hoopte dat ze hem binnen zouden laten, hij was alleen in een broek en een matel gekleed. Dus zette hij zijn leukste glimlach maar op.

De wachters keken de vreemdeling raar aan. hij reed wel op een magisch wezen, maar hij was niet in de beste kleren gekleed. ze twijfelden even waarna er een vroeg:' wat is je naam?'

Rafiq draaide zich om op de grond zodat hij op zijn rug kwam te liggen en Jackie op zijn buik kon zitten. Jackie liep/kroop naar Rafiqs kop toe en aaide de neus van de tijger. die twee waren hele goede vrienden. Dawn keek glimlachend toe en genoot op de trap van het zonnetje. ze keek het terrein even rond en omdat het hek van de zuidkant dicht bij het huis was kon ze zien dat er iemand bij het hek was behalve de twee wachters. ze stond op en liep erheen. toen ze bij het hek was zag ze de bekende centaur staan. ze was even verbluft en zei toen tegen de wachters : ' doe maar open' de wachters schrokken omdat ze Dawn niet aan hadden horen komen en deden snel wat hen gezegd werd. Dawn keek even met een uitdrukkingloze blik naar Gilans gezicht en maakte een gebaar dat hij mee moest komen. ze draaide zich toen om, om vervolgens weer naar het huis te lopen.

"Gilan," zei Gilan. Maar toen zag hij Dawn. Hij sprong meteen van Felix af en liep achter haar aan. Toen hij naast haar liep, zei hij: "Nog sorry voor wat er een paar dagen geleden op de velden gebeurde." Hij kleurde een beetje roze bij de gedachten eraan. Hij vond dat hij Dawn eigenlijk niet meer onder ogen kon komen.

Dawn stopte met lopen en wendde zich naar Gilan. ze keek in zijn ogen en bedacht dat ze helemaal geen ruzie wilde hebben. ze twijfelde even, maar sloeg toen haar armen om hem heen en legde haar hoofd tegen zijn schouder. ze deed even haar ogen dicht, maar even later keek ze omhoog in zijn gezicht en zei zachtjes: 'ik heb het je nog niet vergeven hoor, als je dat denkt' ze liet hem weer los en wilde net verder lopen toen Jackie eraan kwam rennen. ze rende langs Dawn en omhelsde Gilans been. Dawn keek even verbaasd, maar toen Jackie zei:' jij mag toch ook knuffelen, dan Jackie ook mogen.' moest ze lachen

"Ik begrijp dat je me nog niet hebt vergeven," zei Gilan, lachend om het meisje. "En wie is dit?" vroeg hij vriendelijk. Hij keek omlaag. Even had hij kunnen genieten van een knuffel van Dawn, van wie hij eigenlijk alleen maar meer was gaan houden sinds het gedoe op de velden. Hij kon het niet laten om roze of rood te kleuren als hij aan haar dacht, of haar zag.

'ik Jackie' zei Jackie lachend terwijl ze Gilans been losliet. ' jij Gilan' zei ze er heel snugger achteraan. ze was dan misschien klein, maar Dawn had haar vertelt over Gilan en ze begreep dat dit die jongen was. Dawn glimlachte even en liep verder naar het huis. Jackie liep achter hen aan. Dawn liep de deur door en vroeg:' wil je wat te drinken?' Jackie zei:' jaaah melk' Dawn glimlachte en keek naar Gilan.

"Ja, graag," zei Gilan, die een beetje hoopte dat Jackie weg zou gaan. Hij wilde Dawn graag iets vertellen. Iets waar hij nog geen tjd voor had gehad. Hij hing zijn mantel aan de kapstok en liep, nu in alleen nog een broek, verder het huis in. Hij liep achter Dawn aan naar de keuken.

Dawn liep naar de keuken en schonk wat melk voor Jackie in en gaf het aan haar. ze schonk voor haarzelf wat cola in. 'wat wil jij?'vroeg ze aan Gilan. ' Jackie trok aan de onderkant van haar jurkje en zei met een melksnor:' ik ga nog even met Rafiq spelen' ze gaf het glas aan Dawn en rende de keuken uit naar buiten.

"Heb je iets van sap?" vroeg Gilan, een beetje verlegen. Ergens diep van binnen was hij blij dat Jackie weg ging. "Heb je eigenlijk nog moeite gehad met wat er is gebeurd?" vroeg hij. "Want dat is echt niet mijn bedoeling geweest. Het is alleen, tja, sorry. Gewoon, de ene dag vertel je dat je verliefd bent aan twee anderen, de volgende dag zit een van die twee te zoenen met hetzelfde meisje." Hij kreeg weer een kleur toen hij erover praatte, ookal wilde hij het goed gaan maken met Narcissus.

Dawn zette het glas van Jackie weg en dronk zelf uit haar glas terwijl ze naar Gilan luisterde. ze zette haar glas neer en schonk sap in een glas terwijl ze nadacht. ze gaf hem het glas en loog glashard:' nee, ik heb eigenlijk niet veel moeite gehad, het kan me nu ook gewoon even niks schelen.' ze voelde zich een beetje schuldig dat ze dit zei, want nog geen uur geleden had ze nog in haar bed liggen huilen.

Gilan zuchtte. "Waarom is dit zo moeilijk geworden?" mompelde hij. "Weet je nog dat we in mijn hut zaten? Toen had ik het lef niet om het te zeggen. Misschien had ik het wel moeten doen, dan had ik meer vrede kunnen hebben met wat er gebeurde." Hij pakte het glas en dronk het in één teug leeg, om te verbergen dat er weer tranen in zijn ogen stonden.

Dawn wist nog goed dat ze in Gilan's hut zaten. hij was zo lief geweest om haar mee te nemen nadat ze in het water was gevallen. hij had zijn mantel om haar heen geslagen en haar meegenomen naar zijn hut en haar daar voor het haardvuur gezegd. ze glimlachte even toen ze daaraan terugdacht. ze tikte met haar nagels tegen het glas aan en keek naar Gilan. ze dronk de rest van haar glas leeg en zei:' heb je zin om de rest van ons land hier te zien?'

"Ja hoor," zei Gilan, die ongemerkt zijn tranen wilde drogen. Erg goed lukte het niet, maar het was een begin. "Maar dan is er zeker veel land te zien," zei hij lachend. Veel maakte het hem niet uit, hij was bij Dawn. Hij zuchtte nogmaals, hij begon Narcissus steeds beter te vergeven. Maar helemaal zou nooit lukken.

Dawn zag een paar tranen in Gilans ogen maar lette er verder niet op. ze glimlacht en zei: 'nogal' ze zette het glas die ze in haar hand had op het aanrecht en liep al naar de deur. Isabel kwam net eraan om een paar kopjes weg te zetten. ze zag de jongen zonder shirt in de keuken staan en ze keek verbaasd naar Dawn. 'en wie mag deze jongeman wel niet zijn?' vroeg ze nog steeds verbaasd. Dawn grinnikte en zei:' dit is Gilan, Isabel. hij is ....eehh... een vriend van me.' Isabel keek Gilan even aan en zei: 'nou aangenaam kennis te maken dan, ik ben Isabel, Dawns schoonzus.'

Gilan keek nietbegrijpend van Dawn naar Isabel. "Wie van jullie is dan getrouwd?" vroeg hij zenuwachtig. Als het Dawn was, dan zou hij zich dood schamen. Dan zou alles voor niets zijn geweest en zou het vreselijk beschamend zijn, zowel voor hem zelf als voor Narcissus.

Dawn schoot in de lach en toen ze Isabel's vragende gezicht zag had ze het niet meer. Uiteindelijk zei ze hikkend: ' Isabel natuurlijk gekkie' ze schoot weer in de lach. Isabel maakte een die-is-gek-gebaar naar Gilan en liep lachend de keuken weer uit. Toen Dawn klaar was met lachen keek ze grijnzend naar Gilan en zei:' zullen we dan maar een gaan rondkijken'

Gilan was helemaal rood geworden toen Dawn begon te lachen. "Ja, eh, graag," stamelde hij. Hij probeerde zich te herpakken en staarde naar zijn tenen. Zijn elvenoren wiebelden zachtjes heen en weer, terwijl hij nog roder werd. HIj liep alvast naar buiten en probeerde nog steeds te kalmeren.

Narcissus was bijgekomen van de ruzie, het was weer een mooie dag. Laat ik eens naar Dawn gaan, ik hoop dat ze al heeft nagedacht over waar ze na over moest denken. Hij floot op zijn vingers en riep vrolijk "Zefiros kom es hier" Zefiros kwam al gauw aan vliegen, hij landde netjes 4 meter voor Narcissus. "we gaan vandaag naar Dawn" zei hij vrolijk. Kom dan gaan we" zei Narcissus enthousiast. Daar gingen ze met alle energie omhoog en op naar het landhuis van de Da Vinci's. Eenmaal aangekomen zag Narcissus 2 mensen lopen, de ene was duidelijk Dawn. De andere was een jongen met ontbloot bovenlijf. "naar beneden Zefiros" schreeuwde Narcissus bijna. Als het maar niet was wat hij dacht. Als het Gilan was dan zou hij hem nooit meer vergeven.

Dawn grijnsde nog steeds een beetje toen ze achter Gilan aan naar buiten liep. voor de trappen lag Rafiq nog steeds op zijn rug in het zonnetje terwijl Jackie op zijn buik lag en tegen hem aan het kletsen was. Dawn keek glimlachend even naar het tafereel voordat Rafiq een harde grom liet horen. hij was vergeten dat Jackie op zijn buik lag en die rolde van zijn buik af. gelukkig kon hij haar nog net in zijn poot opvangen. Dawn keek waar Rafiq naar gegromd had en zag een draak een duikvlucht maken. Ze ging op het trappetje zitten en zuchtte diep, daar gingen ze weer.

Gilan volgde Dawns blik en zuchtte. Nu zou Narcissus het hem echt niet meer vergeven. Hij wilde niet opnieuw beginnen. Hij zuchtte en ging zitten op de grond. Daar wachtte hij rustig af op wat de jongen allemaal zou zeggen. Hij kleurde een paar grassprietjes blauw, geel en rood en probeerde er een ketting van te maken.

Narcissus vloog alweer iets lager, en zag tot zijn grootste angst zag hij dat het Gilan was die samen met Dawn op het landgoed liep. Dawn keek naar hem, Narcissus keek huilend naar beneden. Zijn dag was verpest, Gilan moest weer eerst zijn hoor. Zijn kwade ik kwam weer naar boven, hij was woedend. Totaal onbeheersbaar, DIT VERGEEF IK HEM NOOIT MEER dacht Narcissus woedend en verdrietig. Hij was hier om met Dawn te praten en nu was Gilan er weer. Elessar voelde dat haar meester onbeheersbaar werd, en greep in. Zefiros begreep was Elessar bedoelde. Zefiros was onderhand bijna bij de grond, opeens vloog hij omhoog in een spiraal. "Wat doe je in hemelsnaam Zefiros" schreeuwde Narcissus woedend. Maar Zefiros luisterde niet, zijn meester was buiten zichzelf dus nam hij geen orders meer aan. Hulpeloos huilend keek Narcissus naar Dawn die hem nog steeds aankeek. Waarom dacht hij verdrietig waarom moest dit nou weer. Narcissus maakte een Vuurbal in een vorm van een hart en stuurde het naar Dawn, het vuur stopte boven haar. Het Vuurhart was verbonden aan een grassprietje dat daar op Dawn's haar lag. Dit was het enige dat hij nog kon laten zien, dat hij van haar hield.