Aantal berichten : 129 Registratiedatum : 12-12-10 Leeftijd : 27 Woonplaats : In your heart..
Onderwerp: Verraad! ma dec 13, 2010 12:44 am
De meesten kennen het al maar toch wil ik het nog even posten. Ik doe nu alles wat ik op Kyon had in een post. ______
Geschreven door: Nicolette Faber Titel door: Amy van Klink Genre: Voor zover ik het kan benoemen Fantasy.
Tips, adviezen, criteria: GRAAG! ______
Loki.
Ik schrok verschrikkelijk terwijl ik met trillende hand de brief van mijn vader las. Mijn hand zocht en vond die van mijn beste vriendin Yumi. Zij las bijna dezelfde brief als ik deed. Er liepen geen tranen over mijn wang. Natuurlijk kon ik niet huilen want ik had dit aan zien komen. Maar toch was het een schok dat mijn vader het toch doorzette. Ik was pas zestien net als Yumi en beiden werden we gedwongen te trouwen. Zachtjes beet ik op mijn lip. Mijn hand liet die van haar weer los en vouwde de brief op. Ik legde hem op mijn nachtkastje en keek haar even aan. ‘Wees gelukkig met wie je gedoemd bent..’ zei ik zacht tegen haar. Ze had een jongen gekregen die misschien niet knap was, maar hij zou goed met haar omgaan. Voorzichtig en liefdevol. Ik was echt gedoemd. Natuurlijk kende ik je de jongen met wie ik moest gaan trouwen al. Akio , hij was rijk, arrogant, egoïstisch, gevaarlijk en mijn toekomstige man. Hij zou echt niet voorzichtig met mij doen. Yumi legde een hand op mijn knie, zij had Natan. Natuurlijk kende ze het grote verschil tussen de twee vrienden. Eigenlijk beheerste Akio Natan, maar dat zag hij voor het gemak graag over het hoofd. ‘Het komt wel goed Loki..’ zei Yumi om me te kalmeren. Maar dat was niet nodig, ik was zo kalm als altijd. Er werd op onze deur geklopt maar voor we antwoord konden geven werd die al open gedaan en daar stonden onze verloofden. Yumi ging rechtop zitten maar stond een seconde erna op om haar brief op te bergen en Natan liep al gelijk naar toe en pakte voorzichtig haar hand vast. Ik keek naar de andere muur want ik wilde hem niet zien. Ik voelde me verschrikkelijk verraden. Akio ging naast me zitten en sloeg gelijk zijn arm om mijn schouder heen die me dwong om mijn hoofd op zijn bovenbenen te leggen. Hij streelde wat haren uit mijn gezicht en ik voelde de ogen van Yumi en Natan mij in de gaten houden. Ik keek naar het plafond en had hem nog steeds niet aangekeken wat hem irriteerde. Niet veel later werd ik er voor gestraft. Akio trok aan mijn haren en zorgde er zo voor dat ik hem woedend en kil aankeek. Akio streek langs mijn gezicht terwijl hij nog steeds mijn haren pijnlijk vasthield. Het deed pijn, dat was zeker maar de pijn van verraad was erger. Akio drukte zijn lippen hardhandig op de mijne en veel liefde was er niet te voelen. Ik wist dat ik alleen maar een voorwerp in zijn handen had. Maar ik wist ook dat hij dat voorwerp liefhad. Hoeveel pijn hij mij ook deed, hij had me lief. Ik durfde hem niet eens weg te duwen maar deed dat wel met zijn handen. Ik haalde ze los van mijn zwarte lokken en hield ze maar vast zodat hij ze niet opnieuw vast kon grijpen. Hij haalde zijn lippen even van de mijne aan en keek in mijn ogen. Ik keek er onderzoekend in. Vaak zag ik er niets in en nu was dat ook zo. Hij sloot ze veel te goed af voor mij. Hij haalde zijn handen van de mijne en sloeg ze om mijn middel en nek heen en trok me zo op zijn schoot. Opnieuw kust hij me terwijl hij mijn middel streelde en speelde met mijn shirtje. Ik liet het maar gebeuren want ik kon er toch niks tegen doen. Akio had zijn ogen gesloten maar de mijne schoten door de kamer van Yumi en mij. Ik zag haar tegen Natan aan liggen met haar hoofd op zijn schouder. Hij had zijn arm om haar heen geslagen en streelde haar bovenarm. Het zag er zo liefdevol uit. Natan en Yumi waren voorzichtig met elkaar. Natuurlijk wilde Natan veel meer maar hij kende Yumi een beetje. Ze was voorzichtig en snel bang. Erg zorgzaam voor de mensen om haar heen en daarom deed hij het niet. Akio kende mij ook, en ik kende hem. We wisten al een paar jaar geleden dat onze vaders besloten hadden om ons te binden. Akio had er nooit problemen mee gehad. Dan had hij een excuus om aan me te zitten wanneer hij dat wilde. Ik was altijd heel erg anders dan Yumi geweest. Vaak vrolijk, brutaal, ik zei wat ik dacht en was niet altijd even vriendelijk. Toch zijn we de beste vriendinnen. Akio haalde zijn lippen weer van de mijne en legde me op mijn rug op mijn bed en kwam boven me liggen. ‘Waarom doe je dit..?’ fluisterde ik zachtjes tegen hem toen hij zijn hoofd op mijn hart gelegd had. Hij kneep waarschuwend in mijn arm met zijn nagels. Ik wist dat ik nu niet verder moest gaan maar ik vond het oneerlijk en was een opstandig persoon. ‘Ik wil dit niet.’ Zei ik nog steeds fluisterend tegen hem. Hij kneep harder op een plek waar een blauwe plek zat die hij een dag of twee geleden gemaakt had. Gelijk beet ik op mijn lip en probeerde niks te zeggen. Ik deed niks terug want dan zou ik helemaal problemen hebben. Plots hoorde ik een bel. Het was de etensbel. We zaten niet in een duur landhuis en ook niet in een vakantiehuis. We zaten op een school. Dan wel een soort kostschool maar dan gemengd en veel vrijer. Een school voor wezens die niet normaal waren. Ik was een vampier, nou eigenlijk was ik een halfvampier. Ik keek even naar Akio. Natan en Yumi stonden op en liep samen de kamer uit. Zachtjes hoorde ik Yumi wat mompelen maar ik verstond het niet en Natan kennelijk wel want hij duwde haar snel de kamer uit. Hij sloot de deur achter zich en Akio en ik waren nu alleen in de kamer. Iets wat ik liever niet was. Hij tilde zichzelf op van mijn hart en ging met zijn gezicht boven het mijne hangen en keek ik me in mijn ogen. Ze waren rood en straalden naar onbekenden iets dodelijks uit maar naar Akio vaak niet. Ik keek in zijn zeegroene ogen. Ik moest toegeven, hij was verschrikkelijk knap. Zijn mooie ogen en witte tanden. Zijn mooie zwarte haren die bijna dezelfde kleur als die van mij was. Hij was een volledig vampier en stond veel hoger dan dat ik stond. Alle vampiers waren knap, de meesten dan, maar Akio had een uitstraling waar niet mee te spotten viel. Hij straalde gezag uit. ‘Ik wil niet eten.’ Zei hij tegen me. ‘Je hoeft geen eten.’ Verbeterde ik hem. Vampiers aten niet, het was als stof. Maar halfvampiers moesten wel eten, maar hij wilde mijn grens ontdekken door me eigenlijk niets te laten eten en zo weinig mogelijk te laten slapen. Het enige wat ik mocht hebben was zijn bloed. Hij wilde het mijne nog niet want hij wilde nog niet dat ik een vampier werd want dan stonden we gelijk. Het kon pas nadat het huwelijk een jaar geldig was vond hij. Hij keek me streng aan en ik keek weg. Hij duwde mijn gezicht terug en ik keek hem toch maar aan. ‘Je weet waarom..’ zei hij tegen me. En ik kon hem geen ongelijk geven. Maar ik vond niet dat ik er knapper door werd. Hij drukte zijn lippen weer op de mijne maar dat was maar voor heel even want hij duwde me een beetje naar beneden, naar zijn hals. Ik likte er een keer langs voor ik er beet. Hij stond het zonder moeite toe en zeurde niet. Ik dronk niet veel want ik paste me eraan aan. Ik had niet veel nodig omdat ik toch op instorten stond dus ik wilde dat dat zo snel mogelijk gebeurde. Dan kon ik daarna tenminste weer normaal eten en slapen. Akio streelde mijn haar en hij wist dat dat me opwond, het maakte me vrolijk als er iemand aan mijn haar zat. Hij wist dat en ik smolt voor hem, vergaf hem alle pijn die hij mij bezorgde met liefde. Ik had nou eenmaal toch een zwak voor hem. Ik kende Akio al sinds ik drie was. We speelden altijd samen en waren onafscheidelijk. Hij was altijd als een broer voor mij en ik ging voor hem door het vuur en terug. Maar eigenlijk was alles gedwongen. Onze vaders hadden elkaar perse bij elkaar gezet. Dat maakte ons anders dan Yumi en Natan,dat was een feit dat voor mij en Akio al bekend was. Hij had ook een zwak voor mij, ook al wilde hij dat nog niet toegeven. Hij wist dat ik de enige was die hem door en door kende, en dat beangstigde hem. Soms werd hij schreeuwend wakker en dan troostte ik hem. Hij vertelde me nooit waar hij over dromen maar ik kon het wel raden. Ik sliep namelijk vaak bij hem, hij had een kamer voor zichzelf. Zijn vader kende ons schoolhoofd goed. Ik kuste Akio, voelde dat hij verrast was door mijn plotselinge overgang, maar deels wist hij ook wel dat het door hem kwam. Toch maakte ik me snel van hem los en kroop onder hem vandaan. Hij keek me aan met trieste groene ogen. ‘Kom terug.’ Zei hij dwingend tegen me. Ik was naar het raam gelopen en leunde op de vensterbank met mijn handen. ‘Nee.’ Fluisterde ik en ik keek vanuit het raam naar hem. ‘Kom terug naar mij nu.’ Zei hij. Enige vriendelijkheid die eerst in zijn stem zat was nu verdwenen. Geen enkel mens met hersenen zou zo’n bevel negeren. Maar ik was niet normaal dus ik negeerde het. ‘Nu..’ zei hij met nog een klein grammetje zelfbeheersing. Ik negeerde het en keek uit het raam naar de donkere nacht. De sterren waren verdwenen door de wolken net als de maan die er niet doorheen kon dringen. De lantaarns rond het plein in de schooltuin waarin een fontein stond waren aan. Yumi en ik hadden een prachtig uitzicht op ook nog het meer. Akio stond op, in het raam kon ik zien dat hij gebalde vuisten had. Hij liep met strakke passen naar me toe en sloeg een hand om mijn middel, de andere op mijn schouder en zijn kin legde hij op mijn schouder. ‘Je luistert niet. Je kent de gevolgen.’ Fluisterde hij zachtjes en ik naar het raam. Ik kende de gevolgen. ‘Waarom..’ fluisterde ik nog voor ik overging in geschreeuw. Op de plekken waar zijn handen zaten begon het te branden. Het was niet echt vuur maar het de pijn was geen illusie. Het was alsof hij binnen vuur liet branden. Ik kronkelde maar hij had me vast dus ik kon niet op de grond vallen. Mijn handen zochten de zijne en liet het afkoelen. Wat was ik blij met de kracht water. Ik kon er heel erg veel mee. Ik probeerde het af te koelen maar hij beet in mijn schouder. Mijn geschreeuw hield aan. Zachtjes hoorde ik een grinnik bij mijn oor. Van Akio en er was niemand om te helpen want iedereen was aan het eten. En anders was de deur ook nog op slot. Hij liet me los en ik zakte door mijn knieën. En mijn hand lag nog op de vensterbank. Mijn hoofd leunde er tegen aan. Akio schopte me nog een keer tegen mijn rug. Er liep een traan over mijn wang. Akio zakte door zijn knieën en veegde de traan uit over mijn wang. ‘Je komt er toch niet onderuit. Hoeveel je ook huilt, hoeveel je me ook negeert. Ik heb je, je bent mijn eigendom.’ Fluisterde hij in mijn oor. Ik sloeg hem op zijn wang maar kreeg een paar vurige klappen voor terug. Mijn verdere tranen kwamen niet meer en hij pakte me op bij mijn bovenarm. Ik stond op om verdere pijn te voorkomen. Hij sleurde me min of meer mee naar de overkant van de lange gang. We sliepen met onze kamers tegenover elkaar aan het einde van de gang. Akio opende zijn deur en gooide me op zijn bed. Hij deed zijn deur weer op slot en trok mijn topje uit. Verdoofd begon ik zijn knoopjes los te maken en trok zijn blouse uit terwijl hij me vol overgave kuste waarna hij mijn rokje uit trok en ik zijn broek. Mijn hoofd lag de hele tijd op het kussen terwijl we, zoals Akio het noemde, de liefde bedreven. Hij kuste me soms en wist me op mijn gevoelige plekken te raken met zijn woorden en daden waardoor ik gewillig meewerkte en geen klappen ontving. Akio genoot er merkbaar van en uiteindelijk liet hij zich slap op me vallen en streelde me bijna overal. Hij legde zijn hoofd op mijn hart en huilde zachtjes een beetje. Er kwam altijd veel emoties bij als hij net klaar was. Zachtjes streelde ik hem en veegde zijn tranen weg. Ik vergaf het hem, zoals ik altijd deed. Ik ging door zijn haren en fluisterde sussende woordjes tegen hem. Akio streelde over het midden van mijn borst naar mijn navel en telkens heen en weer terwijl hij afwezig bleef huilen. Ik trok met mijn voet de deken over ons heen. Hij zou toch niet in slaap vallen, en ik ook niet maar dat maakte niet heel erg uit. We waren samen en onoverwinnelijk. Hij kuste me tussen zijn tranen door en zijn lippen smaakten naar het zout van zijn tranen. Hij fluisterde iets onverstaanbaars in mijn oor. Deels snapte ik wat mijn vader gedaan had. Ik vergaf het hem niet, Akio vergaf ik het, deels, zijn vader niet. Ik vond het nog steeds verschrikkelijk dat ik als handel gezien werd, als voorwerp. Toch had ik misschien voor Akio gekozen later maar in die hele zestien jaar ben ik nog nooit iemand tegen gekomen bij wie ik me ontzettend goed voelde. Misschien zou ik dan wel voor diegene kiezen maar alle kansen waren nu verloren. Totaal verloren want ik droeg al een tijdje een verlovingsring die hij me eerst als vriendschapring gegeven had. Kennelijk was dat al de verlovingsring. Hij ging weer op mijn hart liggen en ik beet op de binnenkant van mijn wang tot ik mijn eigen bloed proefde.
Yumi
Ik werd door Natan de kamer uit geduwd en hij deed de deur snel op slot. Ik keek hem even aan. ‘Het komt wel goed..’ zei hij zachtjes tegen mij. Hij pakte mijn hand vast en gaf er een zacht kneepje in. Natan wist dat ik verschrikkelijk bezorgd om Loki was. Hij kende zijn vriend een beetje en wist dat hij losse handjes had in het geval dat hij ‘Loki’ noemde. ‘Kom, we gaan wat eten.’ Zei hij tegen me en hij trok me aan mijn hand door de ellendige lange gang. Eten, Natan had er veel te veel van gehad. Hij was echt veel te dik en hij maakte me soms bang met de gedachte aan seks. Ik was er nog niet klaar voor, wilde het nog niet en zeker niet met hem. Na tien minuten lopen vanaf de kerkers kwamen we op de begane grond aan en liepen we door naar de eetzaal. Het was echt een heel groot gebouw waar we in woonden. We waren in vijf groepen verdeeld, de mensen die natuurlijk wel magische krachten hadden, de vampiers, halfvampiers en andere nachtwezens, de dwergen en de feeën, faeries en elfen. Ik zelf was een fee, al waren mijn vleugels niet vaak zichtbaar. Natan was een vampier net als Akio en bijna net als Loki en toch mocht ik bij hun slapen. Daar hadden onze vaders voor gezorgd. Eigenlijk zou mijn moeder er tegen zijn maar die was ook uitgehuwelijkt en mijn vader was een harde man dus sprak ze hem niet tegen en ik kon er niks aan doen. Zachtjes zuchtte ik even. Natan keek even om naar me maar negeerde mijn gezucht. We liepen een stenen trapje op en hij opende de deur naar de grote hal voor me waarna we samen naar de overkant van de hal liepen naar de eetzaal. Een kort gangetje door waarna we door de grote deur de van de eetzaal liepen. Ik keek rond in de vertrouwde eetzaal waar ik pas drie avonden gegeten had net als iedere andere leerling. We liepen naar een tafel die achterin in een hoekje stond. We aten niet aan lange tafels zoals de meeste scholen deden, we hadden verschillende tafels voor tien personen. Allemaal van hout en met houten banken. Niet het meest comfortabele maar we overleefden het wel. Ik ging samen met Natan in een hoekje aan een nog lege tafel zitten. Deze tafel was eigenlijk altijd leeg als wij er niet zaten. Het was zo’n beetje onze tafel geworden omdat Akio de rest afschrikte met Natan die erg bedreven was met zijn vuisten. Ik ging zo zitten dat ik rond kon kijken in de eetzaal. Ik was op zoek naar het andere blauwe paar ogen. De ogen van mijn tweelingbroer, ook een fee en mijn beste vriend. Ik vond het bekende paar ogen dat snel weg keek. Hij schaamde zich voor mij, de buitenwereld wist namelijk niet dat ik uitgehuwelijkt was. Die dacht dat ik gewoon van Natan hield, dat vonden ze nog jammer voor me omdat ik zoveel beter had kunnen hebben. Ik was blij dat ik dat medelijden kon hebben maar Loki had dat totaal niet, hoeveel mensen ook zagen dat ze haast uitgemergeld was en heel veel blauwe plekken had. Natan had mij al die tijd wat wantrouwig en onderzoekend aan gekeken omdat ik totaal niet naar hem gekeken had en kennelijk naar een of andere jongen van elf. Snel keek ik naar hem en pakte wat van het eten dat op de borden verschenen was. We kregen worstjes met aardappelpuree en spruiten. Buiten die spruiten om vond ik het erg lekker. Natan voerde mij toch mijn spruitjes en ik wist een klein glimlachje op mijn gezicht te toveren voor hem. Hij was wel lief voor me en dat wist ik dondersgoed al wilde ik dat gewoon nog niet inzien. Natan glimlachte terug naar me toen ik hem mijn glimlach liet zien. Ik at netjes alles op en toch werd mijn stemming wat neergeslagen. Alle mensen die klaar waren met eten, ze liepen allemaal met een boog om ons heen. De meeste ogen waren gericht op de ring om mijn vinger. Ik had maar gezegd dat het een vriendschapsring was. Na een tijdje waren ook wij klaar met eten. Samen stonden we op en hand in hand liepen we de eetzaal uit. Ik keek even de hal rond, veel leerlingen gingen de trappen op naar hun torens. Een paar gingen naar buiten, sommige elfen en feeën sliepen buiten in bomen. Het liefste had ik dat ook gedaan want daar voelde ik me thuis maar ik moest in de kerkers slapen. ‘Mag ik nog even naar buiten?’ vroeg ik hem terwijl ik hem lief aankeek, een beetje smekend. ‘Alleen?’ vroeg Natan me wantrouwig. ‘Mag dat, ik ga niet meer doen dan bij het meer zitten, dat beloof ik.’ Zei ik tegen hem. Ik wilde ook echt niet meer gaan doen. Natan keek me even aan maar maakte zijn hand los van de mijne. Ik drukte hem een kus op zijn wang en liep naar buiten. Koud had ik het niet want ik was beschermd tegen de kou van nature, ik was een nachtfee dus dat kon niet anders. Ik keek even rond, het was echt een pikdonkere nacht maar ik zag genoeg en liep met gemak naar de fontein die verlicht was. Ik twijfelde even erover of ik wel naar het meer zou gaan maar dat zou ik later wel doen. Ik ging op de witte rand van de fontein zitten en trok mijn benen op. Opzij keek ik naar het beeld van Aphrodite. Hoe ze uit haar schelp kwam. Daarna keek ik naar het water waar ik mezelf in zag. Een eenzame traan liep over mijn wang en viel het water in waar hij voor kringen zorgde waardoor ik niet zag dat er een persoon achter me stond. Opeens voelde ik namelijk een hand op mijn schouder en mijn bovenbeen. Snel draaide ik geschrokken mijn gezicht en zag het gezicht van mijn broer en het stond kwaad. Hij duwde me het water van de fontein in en hield mijn gezicht onder water terwijl ik tegen sputterde. Mijn benen probeerden hem te trappen maar hij hield mijn bovenbeen stevig tegen de bodem gedrukt. Daar lagen allemaal muntjes waaraan best scherpe kanten aan want ze prikten in mijn vel. Cloud gaf er nog een extra dus tegen ik deed mijn mond open om te schreeuwen van de pijn maar er kwam allemaal water in. Het voelde alsof ik stikte. Ik sloot mijn armen om zijn polsen en duwde ze met wat hulp van mijn maanmagie van mijn gezicht af dat omhoog schoot en naar lucht hapte. Ik keek angstig naar Cloud en had zijn pols nog steeds vast maar losjes, kennelijk had ik hem gebonden aan de fontein. Ik klom er helemaal nat en met plakkerige kleren uit. Cloud keek me ziedend aan. ‘Hoe kun je hem aanraken! Je bent gewoon zijn hoertje! Je bent mijn zusje niet meer! Mijn zusje hield namelijk ongedwongen van mensen! Had een eigen wil en was niemands slaaf!’ riep hij tegen me. Wat Cloud zei klopte maar deed zo veel pijn. Ik wilde zoveel uithuilen maar de tranen kwamen maar niet. Cloud maakte zich los met zonnemagie. Hij liet naar het hoopje dat ik geworden was toen ik door mijn knieën gezakt was. Zijn hand kwam dichter bij mijn gezicht maar stopte net voor mijn wang, alsof hij niet verder kon. Ik had mijn ogen angstig gesloten en deed ze weer open. Ik keek langs Cloud en zag een eindje achter hem een van zijn vrienden staan, Jamie. Hij had Cloud tegen gehouden en liep dichter naar ons toe. Hij ging naast me staan en duwde Cloud zijn hand weg. Ik keek van Jamie naar Cloud, er leek tussen hun ogen een krachtmeting te ontstaan. Cloud keek uiteindelijk weg. ‘Verrader.’ Mompelde hij voor hij zich omdraaide en snel wegliep. Jamie pakte mij bij mijn handen en hielp me zo op de rand van de fontein. ‘Gaat het?’ vroeg hij me en hij keek me onderzoekend aan in mijn ogen waarna hij de van mijn lichaam even bekeek. Ik werd een beetje rood want mijn witte kleding scheen een beetje door. Hij zag de rode plekken die zich op mijn rechterbovenbeen bevonden. Hij scheurde mijn rok iets verder open zonder het te vragen en bekeek de wondjes. Hij scheurde wat van mijn lange rok af en deed zijn best om dat om mijn been te verbinden. Ik gaf geen kik ondanks dat het pijn deed, ik was te verdoofd. Jamie aaide even mijn bovenbeen en kwam daarna naast me zitten. Hij bekeek me opnieuw en pakte mijn gezicht bij mijn kin en duwde het zijn kant op. Zo moest ik hem eigenlijk wel aankijken maar ik keek weg. ‘Is hij erg?’ vroeg hij me zachtjes, natuurlijk doelde hij op Natan. Ik schudde mijn hoofd. ‘Akio is erger..’ fluisterde ik zachtjes. Jamie keek me nog steeds aan en ik terug naar hem. ‘Natan is niet heel erg. Hij houdt rekening met me en slaat me niet. Als ik goed aan de regels hou dan doet hij heel normaal.’ Zei ik eerlijk tegen hem. Zijn ogen schoten even naar de ring die ik om had. ‘Dat is geen vriendschapsring.’ Zei hij tegen me. Streng keek hij me aan. ‘Nee, dat is het niet. Ik ben uitgehuwelijkt aan hem.’ Mompelde ik en de eerste traan kwam en die werd snel gevolgd door een tweede en een derde en nog meer. Jamie kwam dicht bij me zitten en nam me in zijn armen. Jamie streelde mijn haar en drukte kusjes op mijn voorhoofd. Eigenlijk kon het niet, dat wist ik heel goed. Het mocht niet en als Natan erachter kwam dan zou ik gestraft worden maar ik moest het er nu even uithuilen. Ik kon niet anders. Jamie fluisterde sussende woordjes en vijf minuten later veegde hij mijn laatste tranen weg. Hij hield zijn armen beschermend om me heen. Ik maakte ze los van me en keek naar de grond. ‘Dit mag niet..’ zei ik tegen hem. Jamie keek naar me. ‘Waarom niet, je mag toch liefhebben wie je wilt.’ Zei hij tegen me. Hij klonk verdrietig. Ik wilde Jamie geen pijn doen en ergens had hij gelijk dus wilde ik hem gelijk gaan geven. Ik pakte zijn hand vast en stond op. Jamie stond ook op en volgde me toen ik begon te lopen. Ik was nog steeds kletsnat en rilde toch een beetje door de ijzige wind die er stond. Snel liep ik door een vertrapt paadje tussen de bomen door. Jamie volgde me nieuwsgierig. Ik nam hem mee naar het onzichtbare gedeelte van het meer. Niet dat het er niet was, het was gewoon niet te zien vanuit het schoolgebouw. Ik keek even rond en niemand zat er, gelukkig, eigenlijk had ik er ook niemand verwacht. Ik trok Jamie naar het stukje gras toe. ‘Hier ziet niemand ons.’ Zei ik met een glimlachje tegen hem. Jamie begreep de hint die ik hem eigenlijk niet stuurde, het was meer een feit dat ik benoemde maar voor ik nog iets kon zeggen lagen zijn warme lippen al op de mijne. Ze smaakten zoet vond ik. Onze kus werd vurig, alsof het de laatste was die we hadden. Zijn handen gleden over mijn lichaam en langzaam bracht hij me naar de grond. Zonder me los te laten kwam hij boven me liggen en ik ging door zijn bruine haren. Zijn bruine ogen vonden mijn blauwe. Even maakte Jamie zijn mond los van de mijne. “En?!” leken zijn ogen te zeggen. Ik grijnsde een beetje en drukte mijn mond als antwoord weer op de zijne en duwde hem naar de grond maar we rolde de heuvel af het water in. Jamie legde zijn hand om mijn middel om me niet los te hoeven laten in het water. We bleven hangen op de kant, half in het water en hij ging met zijn handen over mijn ontblote buik en gaf er soms een kusje op. Het kietelde en dat deed me grinniken. Ik speelde met Jamie’s haren. Hij begon me nu te kietelen en ik begon natuurlijk te lachen, ik was niet een van de mensen die tegen kietelen konden. ‘H... Hou op!’ wist ik tussen mijn lachsalvo’s uit te brengen. Jamie grinnikte en drukte een kus op mijn lippen om mijn gelach te stoppen. Ondertussen ging hij wel door met kietelen dus heel goed werkte de kus niet, alleen dat ik last van ademnood kreeg. Uiteindelijk stopte Jamie ermee en lagen we naast elkaar op het zand. Ik grinnikte een beetje terwijl ik naar hem keek. Zo verboden, en toch zo leuk schoot er door mijn hoofd. ‘Waar denk je aan?’ vroeg Jamie met een glimlach. ‘Aan jou.’ Zei ik voor ik me tegen hem aan rolde
Natan
Ik liep gelijk door nadat ik Yumi’s hand los gelaten had. Ik twijfelde een beetje of het wel goed was dat ik haar naar buiten liet gaan maar ik wilde niet worden zoals Akio. Ik liep naar de deur die naar de kerkers liep en opende die. Het hoekje om en zo kwam ik in de lange gang. Ik werd soms even begroet door anderen maar de meesten hadden het niet zo op mij. Ik was te gevaarlijk. Ik liep door naar de kamer die naast die van Akio was. Ik hoorde er twee hartslagen wat betekende dat ze weer bezig waren. Ik hoorde niks dus misschien waren ze al klaar, nou eerder Akio. Die meid was zo stijf als wat. Ik was blij dat ik Yumi gekregen had. Ze was makkelijk en behandelde me met respect als ik dat ook bij haar deed. Loki daarentegen was koppig, dus het was maar goed dat Akio met harde hand optrad. Al had ik het gevoel dat het nog wel eens mis zou gaan tussen die twee. Wel zorgde Akio ervoor dat als ze eenmaal luisterde ze ook alles voor hem deed. Misschien was ik toch een beetje jaloers. Ik bedoelde ook maar, Yumi was niet lelijk. Maar als je Loki er naast zag dan was ze toch echt beeldschoon. Yumi met haar lange blonde haren en stralende blauwe ogen, haar tere dunne lijfje dat vaak wit gekleed was naast Loki met haar weelderige zwarte haren die een rode gloed had die paste bij haar rode ogen die gevaar uitstraalden pasten goed bij haar zwarte kleding en haar dunne maar voluptueuze lichaam. Het was me al vaker opgevallen, en anderen vast ook dat Loki een gevaarlijke uitstraling had, vijandig alsof niemand voor haar zorgen mocht. Ik was op mijn bed neergeploft terwijl ik alles overdacht. Misschien moest ik maar niet zoveel denken, het zorgde toch alleen maar voor koppijn en met die gedachte probeerde ik in slaap te vallen, maar er knaagde iets aan me. Zachtjes zuchtte ik en vroeg me af of Yumi al terug gekomen was. Ik had nog niks gehoord dus misschien was er wel iets gebeurd. Nee, zo moest ik niet gaan denken. Dan ging ik hele complottheorieën bedenken. Ze was gewoon naar het meer gegaan, ze was een fee die hield van de natuur. En al helemaal een nachtfee die hield van de nacht. Ze kon gewoon goed opblijven, maar er was deze nacht niet heel veel aan vond ik. Er was geen enkele ster te zien en ook de maan verschool zich achter de wolken. Maar dat kon je ook mooi vinden. Uiteindelijk dommelde ik toch langzaam weg. In mijn droom kwamen allemaal scenario’s van hoe ze me pijn kon doen naar boven. Kennelijk was ze een van mijn grootste angsten, maar na de nachtmerrie kwamen ook mijn mooiste dromen naar boven en tot mijn angst kwam Loki er vaker in voor dan Yumi. Ik werd al snel weer wakker en kennelijk had ik maar en kwartiertje gedroomd maar nu was ik al bezweet van angst.
Loki
Akio lag op me, nog steeds. Hij huilde al niet meer en was klaar wakker,om mij in de gaten te houden zodat ik niet in slaap zou vallen. Ik deed mijn best om een gaap te onderdrukken. Akio bleef maar met me bezig om me nog een nacht wakker te houden. Hij speelde met mijn haar terwijl hij me opnieuw kuste. En ik kon niets anders dan het allemaal toelaten en wakker blijven. Ik keek Akio aan. ‘Mag ik slapen, heel even maar?’ vroeg ik zachtjes en weer deed ik mijn best om een gaap te onderdrukken. Akio keek naar me. ‘Heel even..’ zei hij zacht tegen me. Gelijk sloten mijn ogen zich en ik kroop tegen hem aan. Niet veel later werd ik ruw wakker geschud. ‘Wakker worden jij.’ Zei Akio streng tegen me en nog voordat de klap aankwam waren mijn ogen al open dus voelde ik hem extra hard. Mijn wang tintelde van de pijn en ik beet op de binnenkant van mijn andere om die pijn tegen te werken. Akio stond naast zijn bed en grijnsde kwaadaardig toen hij zag dat mijn ogen open waren. ‘Mooi zo.’ Hij trok me overeind en snel trok ik de deken mee want de deur stond nog open. Niet dat dat nodig was want hij liet me gewoon keihard op de stenen koude vloer vallen en ik rilde. Wat had ik verkeerd gedaan. Ik keek naar Akio. ‘Wat is er?’ vroeg ik zacht. Hij trok de deken weg en gooide een stapel kleren op me. ‘Je gaat even wat voor me doen.’ Zei hij waarna hij me alleen liet om me om te kleden. Zo snel als ik kon deed ik mijn ondergoed aan en bekeek het rokje even maar trok het uiteindelijk aan. Het topje erover heen en daarover een jasje dat los hing. Ik zag hakken liggen en zuchtte, ik vervloekte ze maar wat moest dat moest dus met tegenzin trok ik ze maar aan. Juist op het moment dat Akio de deur weer open deed stond ik klaar. Hij pakte me pijnlijk bij mijn bovenarm. Ik werd zo wat de kamer uitgesleurd en zag daar Natan staan. ‘Jij gaat ons nu even naar Yumi brengen kleine trut. ‘ zei hij streng tegen me. Ik slikte en knikte onderdanig. Akio duwde me vooruit en ik zat in mijn hoofd te bedenken waar ze kon zijn, maar eigenlijk wist ik dat al wel. Ik moest ze koste wat het kost weghouden bij die ene plek. Ik zou Yumi’s klappen met liefde opvangen omdat ze nou eenmaal mijn beste en enige vriendin was. Ik werd door de lange gang vooruit geduwd. Achter me liep Akio en naast hem Natan die zo te merken erg bezorgd was over zijn eigendom. ‘Enig idee waar ze kan zijn?’ vroeg ik luchtig. ‘Buiten.’ Kreeg ik als snauw terug van Natan. Dat verminderde de hoop al. We liepen de lange gang uit en ik mocht nu lopen zonder hardhandig geduwd te worden. Mijn hakken maakten telkens geluiden op de grond waar ik me op concentreerde om mijn zenuwen te verbergen. Ik was dan wel een kei in liegen, maar niet als ik zwaar gewond op de grond lag. Ik keek naar de schilderijen terwijl ik doorliep. Akio mompelde wat tegen Natan maar ik verstond er niks van. We waren net de gang uit en in de hal toen ik tegen iemand aanbotste en Akio me nog net opving voor ik op de grond viel. ‘Kun je niet uitkijken stomme trut!’ Werd er gelijk naar mijn hoofd gegooid. Ik knipperde even met mijn ogen en stond weer overeind toen ik zag dat het Cloud was, Yumi’s broer. ‘Weet jij waar Yumi is?’ vroeg ik hem waarna hij mijn hand vast pakte. ‘Ja, ik weet waar Yumi is.’ Zei hij hardop. Cloud keek me dwingend aan en duwde me iets in mijn hand. ‘Willen jullie mij volgen?’ vroeg hij daarna aan Akio en Natan die even verbaasd hadden zitten kijken omdat wij elkaar kenden. Maar Natan liep haast gelijk achter Cloud aan. Akio wees naar de gang waar we net uitgekomen waren en ik knikte en maakte aanstalten om terug te lopen. Toen hij zich omdraaide keek ik naar wat er in mijn hand zat. Het benam me de adem even. Zo mooi en zo ernstig was dit.
Akio.
Ik liep toch een beetje wantrouwend achter de jongen aan. ‘Wat is je naam.’ Vroeg ik hem terwijl een klein bolletje vuur zich ontvouwde in mijn hand. ‘Cloud.’ Kreeg kort als antwoord. De jongen die zich Cloud noemde wist wel van handelen want we liepen aardig door. ‘Hoe weet je van Yumi?’ vroeg ik nog door. Ik vertrouwde dat kind gewoon niet. ‘Ze is mijn zus.’ Oeps, dat had ik niet verwacht. Yumi was namelijk best bekend. ‘Hoe weten we dat je ons niet bedriegt en naar een verkeerde plek brengt?’ ‘Ik haat haar.’ Zei Cloud daarna zonder enige emotie tegen ons. Ik vroeg me af waardoor maar ik zag al dat hij een afstand van Natan af liep dus ik snapte het al. Ik hoopte maar voor Loki dat ze naar me geluisterd had en naar haar kamer gegaan was, anders zou ze problemen krijgen. Ik zag Natan stug doorlopen en niks opmerken. Niet dat ik dat heel erg vond. Ik liep achter de twee jongens aan. Waarom was ik hier eigenlijk nog? Het schoot door mijn hoofd heen. We liepen langs een fontein en ik keek rustig rond toen Cloud even stopte om rond te kijken. Ik ging op de fontein zitten en keek naar de ramen waar wij sliepen. Naar beneden dus, ondanks dat we in de kerkers sliepen hadden we een goed uitzicht. Ik keek op toen ik voetstappen hoorde en had gelijk een vlam in mijn hand toen ik me omdraaide. Ik zag dat Yumi uit de bosjes lopen kwam. Verbaasd kneep ik mijn ogen even samen en zag in de schaduw nog een gestalte bewegen. Ik kuchte even en de jongens draaiden zich om. Nathan liep gelijk naar Yumi toen en pakte haar hand en drukte haar in een knuffel tegen zich aan. Het was voor mijn gevoel te snel gegaan. Eigenlijk wantrouwde ik iedereen maar nu Yumi en Cloud helemaal. Zouden ze onder een hoedje spelen. Ik wist allang dat ik een meester was in complot theorieën bedenken. Ik beet op mijn lip maar liet mijn vlam zakken. Ik zag dat Cloud nog steeds omgedraaid op een afstandje stond. Ik liep naar hem toe en ging naast hem staan. Ik was dan wel wat kleiner maar niet minder bang. ‘Dus, je weet dat ik je totaal niet vertrouw.’ ‘Dat weet ik.’ Kreeg ik als zacht antwoord. ‘Ik hou je in de gaten.’ Mompelde ik. ‘Dat weet ik.’ Ik vroeg me af of deze jongen ook nog wat anders zeggen kon. Hij bleef ook maar staren naar onze slaapkamer ramen. ‘Je weet dat dit mijn spel is. Ik ben de spelmeester..’ zei ik tegen hem. ‘Ik bepaal wie er overleefd en wie niet.’ ‘Wacht maar af, sommigen spelen niet volgens het boekje.’ Zei hij tegen me waarna hij zich omdraaide. Cloud negeerde Yumi en liep met snelle kordate passen naar binnen. Ik zag hem daarna niet meer en draaide me om naar Yumi en Nathan. Nathan die erg verliefd leek en Yumi die er totaal niet meer van hield. Toch was er voor mijn gevoel iets veranderd aan haar. Al kon ik niet goed benoemen wat precies. Misschien verbeeldde ik het me wel. Natuurlijk kende ik Yumi niet heel goed. Ik keek nog even naar ze en dacht dat ik wat zag bewegen in het bos achter hun. Ik kneep mijn ogen even samen maar zag niks dus liet ik het maarvoor wat het was. Er liep een rilling over mijn rug. ‘Zullen we naar binnen gaan?’ vroeg ik daarom maar. Ik keek Natan even aan ie knikte. Daarna draaide ik met om en begon te lopen. Plots zag ik sneeuwvlokken dwarrelen. Iets dat me verbaasde omdat we pas op midden herfst zat. Iets of iemand moest dit veroorzaken. De verse sneeuw die sel viel knerpte onder mijn voeten. Niet veel later hoorde ik nog twee paar voeten. Het verbaasde mij dan ook niet dat ik in mijn ooghoek Natan en Yumi zag.
Loki
Ik bleef midden in de gang staan en opende opnieuw mijn hand. Ik keek naar het kleine gouden voorwerp in mijn hand en had een klein glimlachje op mijn gezicht erdoor gekregen. Het straalde mooi in mijn hand en ik draaide me om, trok mijn hakken uit. Ik liet ze voor wat ze waren en liet ze dus op de gang liggen. Ik begon te rennen. Op blote voeten de gang door, het trapje op en ik keek rond in de hal. Net op dat moment opende Cloud de deur. Een kleine glimlach verscheen op mijn lippen toen ik naar hem toe liep. Hij pakte mijn vrije hand vast en drukte er voorzichtig een kus op als een prins. ‘En?’ vroeg hij zachtjes. Ik wis dat hij niet veel tijd had. ‘Geweldig..’zei ik met een glimlach. Ik pakte zijn hand stevig vast en trok hem mee. Nou, dat was maar een paar meter want daarna tilde hij mij met gemak op. We liepen een trap op en sloegen rechtsaf. De gang was verlicht door kandelaars. Ik glimlachte en legde mijn hoofd tegen hem aan. Na nog een trap zette hij me neer. Ik glimlachte en gaf hem een knuffel. Hij glimlachte en streek wat haar uit mijn gezicht. ‘Kom.. Ik ga je wat opfrissen..’ zei hij tegen me. Hij pakte mijn hand en opende een deur naar een kennelijk een jongensbadkamer. Hij zette meneer aan de rand van het hele grote bad en liet het langzaam vollopen met lekker warm water. Ik merkte dat er langzaam tranen over mijn wangen stroomden terwijl ik in het water naar mezelf keek. Cloud deed mijn jasje en topje uit. Daarna liet hij mij mijn rokje en ondergoed uit doen. Voorzichtig liet ik me verdoofd van verdriet in het water zakken. Cloud streelde mijn haren even. Het schuim zat tot mijn kin en ondanks Cloud’s liefkozingen bleven de tranen stromen. Hij zat op de rand en uiteindelijk verborg ik mijn gezicht in zijn buik en hij sloeg zijn armen om me heen. Ik kreeg een brok in mijn keel en huilde door. ‘Het spijt me zo.’ Fluisterde ik tegen zijn buik. Hij haalde even mijn gezicht van hem af en ging van de rand of en ging op zijn knieën voor de rand zitten. Zijn gezicht voor het mijne houdend. Cloud kuste voorzichtig al mijn tranen weg. Uiteindelijk kwam hij uit bij mijn mond. Mijn ogen bleven in de zijne kijken. Zijn lippen raakten de mijne net niet. Kennelijk moest ik de laatste stap zetten maar ik wist niet of ik dat kan. Ik beet op mijn lip. ‘Sorry.’ Mompelde ik zacht tegen hem nog voordat hij zijn lippen tegen de mijne drukte. Vol liefde, dat was gewoon te voelen. Hij ging door mijn haren heen en ik legde mijn hand op zijn kaak. Ik beet zachtjes in zijn lip en liet hem daarna los. Ik had geen zin meer in het bad dus stond ik op. Cloud ook snel en hij werd een beetje rood van mijn naakte lichaam. Snel pakte hij een handdoek en gaf die aan me. Ik sloeg hem om mijn lichaam heen en was een beetje rood. Ik vond het vreemd dat ik me niet schaamde voor Akio maar wel voor Cloud. Cloud draaide zich om en schoof mijn kleding naar me toe. Snel kleedde ik me aan. ‘Klaar.’ Zei ik met een glimlach en Cloud draaide zich om. Hij keek me even aan. Daarna liep hij naar me toe en pakte de handdoek van de grond die ik had laten vallen en begon mijn haar droog te maken. Al die tijd had ik het gouden voorwerp in mijn hand gehad. Even keek ik in mijn hand en zag dat er nu een gouden hart in mijn hand zat. Een verbaasde glimlach kwam op mijn gezicht en ik keek Cloud aan die even naar me keek maar daarna weer weg keek. ‘Misschien moet ik zo terug gaan..’ zei ik zacht tegen hem. Cloud knikte en liet ook de handdoek vallen en pakte mijn hand weer vast. Hij trok me de warme badkamer uit de voor mij koude gang op. Ik glimlachte en draaide een rondje met hem. Hij gaf me een kus op mijn wang. ‘Lekker dromen. Zie ik je morgen weer?’ zei hij tegen me toen hij me neerzette. ‘Natuurlijk. Boven?’ ‘Boven ja.’ Zei Cloud. Daarna gaf ik hem een kusje op zijn mond en liep snel weg. Ik keek nog even voor ik naar links ging en zag hem een beetje vrolijk maar verbaasd staan. Ik liep de trappen weer af en zag dat de deur op een kier stond en vloekte. Kennelijk waren ze al terug. Zacht zuchtte ik maar ik liep terug naar de kerkers. Nogmaals keek ik in mijn hand en zag het hartje. Ik liep door de lange gang, hopelijk werd ik niet opgemerkt. Ik zag mijn kamer en vier gesloten deuren. Ik zuchtte opgelucht en liep naar mijn kamer en deed de deur open. Ik keek rond en wist mijn zucht van opluchting in me te houden omdat ik Akio in het raam zag zitten. ‘Waar was je?’ Hoorde ik niet veel later fluisterend in mijn oor. Een mengeling van kilte en woede zat in zijn stem. ‘Douchen..’ wist ik eruit te krijgen. ‘Je haar is droog.’ ‘Geföhnd.’ ‘Niet waar..’ zei hij zacht tegen mij. Hij greep mijn pijnlijke bovenarm vast. ‘Je hebt een bevel genegeerd. Je weet wat dit betekend..’ lispelde hij me in mijn oor. Ik rilde door zijn gevaarlijke stem.
Nerissa Level 3
Aantal berichten : 333 Registratiedatum : 20-11-10 Leeftijd : 28 Woonplaats : ergens in dit heelal
Onderwerp: Re: Verraad! ma dec 13, 2010 12:43 pm
Je wet al wat ik er van vind toch nog een keer... Het is echt heel heel gaaf je moet echt verder gan schrijven.
Dit is toch gewoon leuk, 2 bijna dezelfde namen XD i like it
Narcissa Level 2
Aantal berichten : 129 Registratiedatum : 12-12-10 Leeftijd : 27 Woonplaats : In your heart..
Onderwerp: Re: Verraad! ma dec 13, 2010 11:58 pm
Het is wel erg coowl ja! =3 ___ Sorry voor het korte stukje, ben inspiratieloos ___
Natan
Ik had Yumi meegenomen. ‘Waarom bleef je zo lang weg. Je weet best dat je niet zo lang weg moet blijven! Je zei maar heel eventjes!’ beschuldigde ik haar. Ik keek Yumi aan, we stonden in mijn kamer. Yumi keek me aan, met haar onschuldige ogen. Ik kon er moeilijk tegen. Ik kon haar zo vergeven maar kon ik dat nu ook. Ik pakte haar hand vast. Yumi keek me nog steeds aan en ik keek even weg. Trok haar maar mee naar het raam en leunde tegen de vensterbank waar ze in was gaan zitten. De maan scheen op haar gezicht. ‘Je bent mooi.. Ik zou het zo kunnen vergeten, elke keer. Ik wil gewoon dat het goed gaat tussen ons, dat we tenminste als vrienden naast elkaar kunnen leven.’ Zei ik zachtjes tegen haar. Ik staarde naar buiten om haar niet aan te hoeven kijken. Na een paar seconden voelde ik een hand langs mijn kaaklijn die mijn gezicht naar Yumi’s kant trok. Ik keek even in haar ogen en zij keek terug. ‘Bedankt Natan..’ fluisterde ze zachtjes. Ik wist heel goed waar ze op doelde. Zacht zuchtte ik en maakte me los uit haar armen. Ik dacht weer aan mijn droom en vroeg me af waarom ik dat droomde. Aangezien mijn wereld allesbehalve normaal was moest dit iets betekenen. Al wilde ik er deels niet achterkomen wat. Zacht zuchtte ik en ging op een stoel zitten. Aangezien er in mijn ruime kamer ruimte genoeg was voor een bank en een lekker stoel met tafel erbij had ik dat gedaan. Op het bureau, mijn bed en mijn kast stond er verder dan ook niks. Ik speelde met een pen die er had gelegen en liet hem door mijn handen gaan, telkens opnieuw. Soms liet ik hem vallen maar ik pakte hem stug op en ging weer verder. Ik was heel geconcentreerd bezig maar volgde elke beweging van Yumi. ‘Wat doe je hier nog?’ vroeg ik haar zacht. Ik keek niet naar Yumi en klikte nu met de pen. Al stopte ik daar snel mee aangezien het me irriteerde. Ik keek Yumi even aan. ‘Dus, krijg ik nog een antwoord?’ vroeg ik haar. Yumi keek me een beetje vreemd aan. ‘Je mag ook blijven hoor.’ Zei ik tegen haar en ik haalde mijn schouders even op. Ze knikte en stond op. Ik verwachtte eerlijk gezegd dat ze weg zou lopen maar ze liep naar me toe en ging tegen mijn benen aan zitten op de grond. Ik glimlachte een beetje en aaide haar hoofd. Ik wist niks meer te zeggen en Yumi kennelijk ook niet. Ik vroeg me af waar ze aan dacht maar vroeg er niet naar, zo was ik niet en ook nooit geweest. Ik hield me mee stil. Dan voelde ik me thuis. Yumi leek afwezig. Ik voelde het gewoon. Ik duwde haar hoofd een beetje aan de kant en stond op. Ze was anders en dat beviel me niet. Yumi keek me aan alsof ik haar wakker gemaakt had maar ik negeerde het en ging op mijn bed liggen. Zoals ik deels verwachtte en hoopte kwam ze niet veel later bij me liggen. Ze pakte mijn arm en sloeg die om haar heen, nadat ik een ril hoorde trok ik haar iets naar me toe en legde haar onder de deken. Het was nou ook niet echt warm in mijn kamer maar goed genoeg voor mij. Ik was en bleef nou eenmaal een koudheidvampier. Ik kon beter tegen kou dan anderen en haatte warmte. Ik streelde Yumi’s gezicht en keek in haar ogen. Haar mooie ijsblauwe ogen. Ze waren van mij en van niemand anders. En zij stond helemaal alleen in mijn wereld. Een glimlachje ontvouwde zich op mijn lippen, kennelijk was dat niet zo goed want haar gezicht vertrok een beetje maar daar lette ik niet op. De gedachte gaf me de moed om iets te doen dat ik al veel eerder had moeten doen. ‘We doen het nu.’ Fluisterde ik zachtjes in haar oor. Gelijk werden haar pupillen kleiner van angst en probeerde ze zich los te maken uit mijn ijzeren greep. ‘Nee. Nee Natan, dat wil ik niet!’ zei Yumi tegen me. ‘Je hebt niks te willen, ik wil het en mijn wil is wet.’ Zei ik.
Nerissa Level 3
Aantal berichten : 333 Registratiedatum : 20-11-10 Leeftijd : 28 Woonplaats : ergens in dit heelal
Onderwerp: Re: Verraad! di dec 14, 2010 4:38 pm
aaaahh dat vind ik zielig voor Yumi maargoed wel ergens ook weer leuk verder schrijven...
Onderwerp: Verraad! 
ma dec 13, 2010 12:44 am
