Het lot !?.

Ja ik heb hem ook op Kyon geplaatst maar ik heb hem helemaal verbeterd .
-------------------------------------
inleiding
Het was nacht met een volle maan. Iedereen in het kleine dorpje mystvill sliep behalve een paar uitzonderingen. Een groepje mensen stonden in het oude gebouw te wachten. De volle maan scheen goed op de open plaats. Zo goed dat je zag dat het bijna het midden bereikt. Daar wachtte een meisje. Ze was lang met prachtig golfend bruin haar. Haar mooie grote blauwe ogen keken gespannen na het licht die elk seconden dichterbij kwam. Ze was niet de enigste in de ruimte. Aan de ene kant stond een groep van drie mensen. Ze hadden allemaal een wit gewaad aan en prachtig haast licht gevende ogen. Een man stond het dichtste bij het meisje en leek kalm te wachten op iets. Aan precies de andere kant van de kamer stond ook een groep met mensen. Deze was met de zelfde aantal als de andere kant. Maar in plaats van witte gewaden hadden ze zwarte aan. Maar dat was niet het enigste verschil. In plaats van haast licht gevende ogen hadden hun extra grote pupillen. Het leek haast of ze geheel zwarte ogen hadden vooral in het licht van de maan. De voorste die het dichtst bij het meisje stond was dit keer een vrouw. Ze had ook prachtig lang zwart haar maar haar ogen stonden blij. Als of ze zo meteen het beste cadeau ooit zou krijgen. Wat ook echt voor haar was. Ook was er nog als laatste twee andere personen. Ze stonden recht tegen over het meisje en leken net zo gespannen als zij zelf. Het was een lange oude man. Hij leek haast doorzichtig door het licht. En een jongen. Hij had een grote trui over zijn hoofd. Hij had ook korte bruine haren met blauwe ogen net als het meisje.
´´Het is bijna tijd´´ zei de man met het witte gewaad. Hij keek van het licht naar de man bij de jongen, naar de vrouw in het zwart en als laatste naar het meisje in het midden. Hij schonk haar een aardige glimlach. Waarschijnlijk om haar te kalmeren van wat er komen zal. ´´Dan zullen we zien wat het zal worden´´ zei de vrouw opgewonden. Met een grijns waar je de rillingen van kreeg. De twee mannen achter haar begonnen hard te lachen als of het een goeie grap was. ´´Sst we moeten het ritueel beginnen´´ zei de haast doorzichtige man. Hij klopte nog even op de schouder van de jongen langs hem en liep daarna een paar stappen naar het licht. Hij gaf ook het meisje een rust gevende glimlach. Het meisje leek het te waarderen want ze glimlachte ongemakkelijk terug. De man ging goed staan om te beginnen met het ritueel. Hij keek eerst nog even de hele kring om voordat hij begon met spreken. ´´We zijn hier samen om de 17de maan in het 17de jaar van Lena te vieren en haar lot zich eindelijk laat tonen´´ zei hij plechtig. Net op dat moment raakte het licht Lena. Uit spanning sloot ze haar ogen en wachtte ze af. Op een gevoel of iets wat er zou gaan gebeuren. Tot het lot zich eindelijk zou laten zien of zo.
Na een minuut hoorde je onder de gespannen sfeer een luidde zucht. ´´Hallo je moet je wel je ogen open doen anders weten we het nog niet´´ zei de vrouw geïrriteerd. Al kon je wel aan haar gezicht zien dat ze ook wel benieuwd was naar de uislag. De doorzichtige man keek de vrouw afkeurend aan maar de andere man keek er niet eens meer van op. ´´WE wachten geduldig tot Lena klaar is´´ zei de man in het wit uiteindelijk. ´´Nee hoeft niet´´ zei Lena snel. Ze stond van boven tot beneden te bibberen maar ze wou niet dat dit te lang ging duren het was tijd dat ze het onder ogen zou zien. Langzaam deed ze haar ogen open tot ze helemaal de doorzichtige man kon zien en haar kleine broertje. Aan de geschrokken gezicht van haar broer en dat de doorzichtige man weg keek wist ze genoeg. Ze slikte diep in terwijl ze draaide naar de kant van de zwarte gewaden. De vrouw begon breed te grijnzen net als de andere mannen achter haar. ´´Geen zorgen na een maand voel je helemaal thuis in onze school´´ zei ze met een gemene ondertoon. Lena wou het liefste in huilen uit barsten maar ze wist dat het geen zin had. Ze liep naar de vrouw toe terwijl ze de tranen weg hield van haar ogen. ´´Nee ga niet , Lena , je kan er tegen vechten blijf !´´ riep de jongen. Hij was bijgekomen van de schok en zat nu voor haar te huilen. Hij rende naar haar toe maar de doorzichtige man hield hem tegen. ´´Je kan er nu niets meer aan doen, het is haar lot´´ zei hij ook verdrietig. Een seconden daarna verdwenen de vier gedaante in de schaduwen. Ook de witte gedaante waren weg alleen de huilende jongen bleef achter. En de man die hem probeerde te troosten.
 

^^ anne ben jij ook al een verhaal aan het schrijven? hoe awesome

Narcissus schreef:

^^ anne ben jij ook al een verhaal aan het schrijven? hoe awesome

heel veel mensen schrijven op Rpg ook een verhaal maar het is wel een gaaf verhaal dit..

XD vind ik ook al ^^

dit is pas de inleiding (die ik van een ander persoon heb geschreven) zodat jullie ongeveer weten wat jullie kunnen verwachten . Maar zal ik een stukje van het volgende hoofdstuk plaatsen ?

yeey doe maar

hoofdstuk 1

-drie maanden later-
De regen kletterde hard tegen de raam van de auto waar Aria in zat. Het viel haar op dat het dak niet lekte. Met al dat gekraakt en roest had ze verwacht dat de auto van zelf onderweg kapot zou gaan. Maar dat was blijkbaar niet zo. Het liefst had ze ook niet met deze taxi mee gegaan maar ze kon niet anders. Ze wou zo graag weg van die plek dat het haar niet uit maakte. Zuchtend keek ze naar haarafbeelding die je half in het raam kon zien. Haar haar zat zoals altijd net tot haar schouders elke kant in. Het was mooi bruin. Sommige zeiden dat het mooi was maar Aria deed er nooit iets aan. Het was zeker een natuurlijke schoonheid of ze logen gewoon. Dat laatste geloofde Aria eerder. Volwassene logen veel tegen haar en dat wist ze. Maar haar haar viel dit keer niet op. Het was haar gezicht die op viel. Meestal had ze gewoon grijze mooie ogen. Ze waren niet te groot maar ook niet te klein. Maar nu leken ze extra rood. In de hoeken kon je nog wat rood zien van het huilen. Terwijl Aria het voor een keer echt probeerde te verbergen met make-up. Meestal zat er ook een perfecte witte glimlach onder haar neus. Maar dat kon Aria nu niet op brengen. Niemand zou het toch zien. De chauffeur misschien maar die kon ze zelf niet eens zien. Het was misschien wel vreemd maar Aria haar gedachten lagen nu helemaal ergens anders. Haar kleren waren ook niet echt iets bijzonders. Gewoon een spijkerbroek met veel gaten en een wit tanktopje. Plus noch een pet en een hanger als enigste sieraden. Aria gaf ook echt niet om haar uiterlijk. Haar pet was gewoon fijn en een soort kledingstuk dat ze zo vaak mogelijk op wou zetten. En haar ketting , met ying-yang teken, was van haar opa en iets zeer kostbaar. Het enigste cadeau die ze had van iemand die van haar hield.
Opeens begonnen de roestige ruitenwissers te bewegen. Dat was nog raarder want ze waren al een uur onderweg. En het regende al drie maanden lang. Maar blijkbaar was het nu pas doorgedrongen tot de chaffeur. Rustig wees de man als of hij al de tijd van de wereld had uit het raam. Aria snapte er niets van maar keek maar uit het raam. Door de regen en stof kon ze vaag een stuk zwarte bomen af scheiden van de anderen. Ze zag ook een soort zwarte poort langs flitsen. ´´Dat is Blackdust´´ legde de man uit. Aria knikte even netjes. Al moest ze lang na denken waar over het ging. Al snel herinnerde ze de folder die in haar handen werd geduwd over mysthvill de ´perfecte´ schooldorp. Aria rolde automatisch met haar ogen als ze daar aan dacht. Ze noemde het zo omdat het dorp alleen maar bestond uit drie scholen. Ook wel andere gebouwen maar bijna iedereen was hier leerling. Daar in stond kort ook wat beschreven over de drie scholen. Ook blackdust stond er dus in. Het was wel opvallend dat er geen foto bij stond toen alleen maar van de poort. En de omschrijving was nog raarder. ´´De privé school waar je op je 17de voor wordt uitgekozen´´ mompelde Aria het zinnetje na. De man hoorde waarschijnlijk niet maar hij liet wel rustig zijn vinger zakken. Aria snapte niet dat hij zo rustig kon zijn. Maar niet iedereen had zo´n geschiedenis als die van haar. Aria sloot haar gedachten en dacht terug naar die tijd.
Haar verste herinnering was toen ze nog maar 5 was. Ze was net naar het weeshuis gebracht omdat ze ergens op straat was gevonden. Haar echte ouders had ze nooit gekend maar dat dacht Aria niet aan. Dat zou te veel pijn doen dacht ze altijd. Maar toen ze in het weeshuis kwam was het niet beter dan op straat. Aria wist nog goed dat ze achter moest blijven in de mooie wachtkamer tot de aardige manier weg zou gaan. Hij had haar hier gebracht en gedacht dat hij er goed aan deed. Toen de man weg was kwam er een oude vrouw naar haar toe. Ze bracht haar naar de verblijfplaatsen. Het was niet helemaal erg dacht Aria toen. Pas de volgende dag begon het ergste. De oude vrouw kwam weer naar haar. Ook al was Aria toen nog jong ze kon nog precies die dag herinneren. ´´We zullen je eerst goed klaar maken voor een interview met een potentiële papa of mama´´ zei de vrouw. Ze nam Aria weer meen. Eerst schrobde ze haar hard. De krassen zaten van de borstel een maand later nog steeds op haar rug. Daarna moest Aria een jurkje aan. Toen al haatte ze dat overdreven make-up gevoel. Dus natuurlijk had ze het afgewezen. Toen werd ze zo hard geslagen op haar rug dat ze het uiteindelijk wel aan deed. Natuurlijk waren de schrammen door de jurk niet te zien. Dus de volwassene had niets door. Als dat niet erg genoeg was kwam het laatste deel nog. Het werd Aria verboden om te spreken. Voor een keer in haar leven luisterde ze naar de vrouw alleen op het laatst van het interview had ze gehoest. Wat denk je? Tien dagen zonder eten voor een klein kind. Het was echt een hel daar. Het was maar goed dat ze daar weg was gegaan.
Opeens schrok Aria op van haar gedachten omdat de ruitenwissers weer begonnen te kraken. Blijkbaar wou de chauffeur weer iets buiten laten zien. Dit keer wees hij naar rechts. Rustig keek Aria die kant op. Dit keer moest ze naar de andere kant leunen. Het was al moeilijk genoeg te zien met de regen en stof op de ramen dan kon ze in ieder geval de afstand terug brengen naar een klein beetje. Boven de bomen zag ze vaag een paar witte torens uit steken. Dit dorp leek niet er op als of ze twee kerken hadden of een moskee. ´´Dat is Angeldust´´ legde de man weer uit. Nu snapte Aria het. Net als Blackdust stond ook Angeldust in de gids. Ook net als Blackdust stond er alleen een plaatje van de torens er in. Plus de zelfde tekst als die van Blackdust. Aria snapte niet wat het verschil dan was. Ze leken allebei even geheimzinnig en privé. Waarom maak je dan twee scholen zo dicht bij elkaar vroeg Aria zich af. Maar er was toch geen kans dat ze ooit de binnenkant van een van die scholen zou zien. Daar was ze te gewoontjes voor of wat sommige zeiden ´´te ordinaire´´ . Maar zo was Aria en zo zou Aria het ook laten zo lang ze kon. Dat deed haar denken aan de leuke tijden van haar jeugd.


wie raad hoe het af gaat lopen is heel knap (want ik weet het zelf eienlijk nog niet)

hahahahaha ik zou het niet weet weten (ik had alleen even gescimt ) ik heb nu geen tijd om het te lezen sorry >.<