Ithaka - weeshuis de blije zon (ethan huis)

Ethan was verbaast dat ze er bij zei dat ze alleen woonde. Dat zou niemand zo maar zeggen als het geen rede hebben. ´´Waarom alleen´´ vroeg Ethan maar direct. Hij vond altijd beter dat je rechtstreeks bent dan er om heen draaien. Al zou hij iemand misschien daarmee raken hij waseen mens en deed zijn best.

'Omdat mijn ex een klojo was en daarom ben ik alleen.' zei Kat. Ze zei het alsof het haar niet deerde maar haar hart was nog steeds in duizende stukjes gebroken zonder een vooruitzicht dat het ooit weer heel werd. Ze was alleen op de wereld. Nog allener dat dat ze ooit was geweest.

Ethan merkte dat ze er moeiliijk mee had. Het leek wel dat het niet zo was maar hij ging toch liever op zijn gevoel af. ´´Dan was hij niet de ware voor je. Geen zorgen je komt vast wel iemand goeds tegen´´ zei Ethan glimlachend. Hij dacht altijd positief en was altijd wel een antwoord met goede afloop te bedenken tot nu toe.

'Ja en dan zeker weer een paar jaar van mijn leven verspillen en diegene het dan weer laten verwoesen dacht het niet.' zei ze tegen hem. Ze werd er altijd een beetje sjagereinig van als mensen haar vertelde dat de ware wel zou komen. ze wou niet meer een vriend. Ze wou de ware niet. Ze ou alleen haar kind maar hebben en dan was het goed.

´´Maar het is de wae niet als je het verspilt´´ zei Ethan wijs. Zelf was hij dol gelukkig met Clio en als er iets tussen zou komen behalve de dood. Dan zou zij niet de ware zijn en zou hij na een maand zich er wel bij neer leggen. Hij was mens dus meteen zou dat natuurlijk niet gebeuren. Hij bleef glimlachen ook al was het serieus.

'De ware bestaat voor mij niet.' zei ze aleen maar. Ze had maar een iemand nodig. Iemand die ze pas een keer had gezien maar toch waar ze eigenlijk niet zonder mee kon leven. Het was voor haar belangrijk dat haar dochterjte ooit weer terug kwam maar ze wist heel diep in haar hart dat de kans daarop heel heel klein was.

´´Iedereen heeft een ware nodig. En vriendje vriendinnetje, gewone vrienden dieren of kindern. Zonder de ware kan je niet bestaan´´ zei Ethan rustig. Hij had er wel meer als je het zo ruim keek. Mystic, Mim , Clio, Gilan , Nerissa , alle kinderen van ht weeshuis en nog veel meer vrienden. Daarom was hij ook zo gelukkig.

'Dan is mijn ware van mij afgepakt.' zei Kat alleen maar Het deed haar heel veel pijn om dat hardop uit te spreken. Ze had er om gerouwd samen met haar broer maar toch was ze er nog steeds niet overheen. Ze dacht ook niet dat ze daar ooit over heen zou komen.

´´Agepakt´´ zei Ethan vragend. Haar vriendje had haar ind e steek gelaten du het was iemand van de andere opties. Een vriend ? Een dier ? Een dochter ? Het kon allemaal maar Ethan wisthet niet zeker.´´Is je huisdier overleden´´ gokte Ethan maar. Dat leek hem het meeste logisch. Al zou j daar niet zo erg verdrietig om zijn.

'Nee dat is het niet.' zei Kat. Ze wou het eigenlijk niet vertellen maar er was iets waardoor ze toch begon te praten. 'Het is mijn kindje.' zei Kat tegen hem. Als hij meer wou weten zou hij dat wel zeggen. Ze vond het eigenlijk raar dat hij over huisdierne was begonnen maar dat was ergens ook wel weer logisch. Er biggelde een traan over haar wang omdat ze het zo erg vond.

Ethan schrok een beetje van dat het ee kind ws. Haar kind was dus afgepakt. Dat zou erg moeten zijn a kon Ethan dat moeilik voor stellen. Hij had geen ouders ds voor hem was het meer andersom. ´´Ehm kom´´ zei Ethan die uit de boom sprong Hij veranderde zijn benen in katten benen waardoor hij heel terechtkwam. Hij kon maar in kore tijd een ding bedenken wat haar op kon vrolijken.

Kat zag wel dat Ethan was geschrokken. De volgende keer moest ze het maar wat taktiescher zeggen. Ze sprong zelf ook uit de boom. Doordat ze jaren had gedanst kwam ze goed neer omdat ze sterke benen had. 'Wat wil je doen?' vroeg ze aan hem.

´´Dat zie je wel´´ zei Ethan glimlachend. Hij liep terug naar het weeshuis en bleef er net voor staan. Hj zette zijn trompet aan zijn mond en trompetterde iedereen naar buien. iedereen wist het signaal en gingen allemaal naar buiten. Je scro meesal als je zag met hoeveel ze wone in en klein huisje. Minstens 50 of zo. Ze keek allemaal naar Ethan en het nieuwe meisje. Alleen de inderen die haar net tegen kamen wisten wie ze was.

Kat stond naast Ethan. Toen ze alle kinderen zag schrok ze wel een beetje. Zo groot was het huis waar ze woonde nie tmaar ze waren toch met een flink aantal. Ze keek naar alle kinderen die naar hun stonden te kijken. Ze vroeg zich af wat Ethan van plan was maar ze zou er snel genoeg achterkomen.

´´Dit is kat´´ zei Ethan terwijl hij naar Kat wees. De meeste kinden glimlahde naar haar. Sommige wouden naar haar toe sluipen om zich voor te stlen. Maar EThan wou dat nit want als iedereen dat zou gaan don werd ze helemaal overdondert. ´´Ze meest haar dochter dus kunnen jullie hepen´´ vroeg Ethan. De meeste knikte en tormde op haar af. Net op tijd ging Ethan becshermend voor haarstaan en hild de meeste jongens tegen. Die gingen natuurlijk meteen worstelen.

Kat schrok een beetje toen Ethan dat zei. Eigenlijk was het iets wat ze eigenlijk nooit vertelde en nu wist ineens ene heel weeshuis het maar goed ergens was het ook wel weer lief van Ethan. Ze zag de jongens die op haar af kwamen en lachte even kort toen ze begonnen te worstelen.

Een paar meisjes liepen naar Kat toe. ´´Sorry voor de jongns ze zijn wild´´ zei er eentje die afkeurend keek naar het gewsteld. Een andee had een duim in haar mond en met de anderehand pakte ze de shirt van Kat vast. ´´We moeten gedldig wacht tot ze klaar zijn´´ zei een veregen meisje. Ondertussen werd Ethan bijn beolven door jongens.

Kat lachte liefdevol naar de meisjes. 'Ja het zijn nu eenmaal jongens he.' zei ze tegen hen. Ze vond het ergens wel grappig dat ze zo wild waren maar ze moesten wel voorzichtig zijn vond ze anders was he tniet leuk. Kat streek met haar hand over het hoofdje van het meisje dat haar shirt had vastgepakt.

new
-------
Ethan lag tegen de boom aan waar Mystic haar nest maakte. Hij had zijn trompet niet vast en geen glimlach. Alleen in zijn hoofd herhaalde Nerissa steeds de zelfde woorden. De andere kinderen keken allemaal bang uit ht raam. Ze snapte allemaal dat er iets niet goed was, want Ethan is nog nooit niet glimlachend binnen gekomen.

Felix draafde richting de ingang van het weeshuis. Gilan was van plan zijn vriend weer eens op te zoeken. Hij keek door het hek naar binnen en zag Ethan zitten. Hij liep op hem af, maar van dichtbij zag hij er niet zo goed uit. "Hoi," zei hij vriendelijk, maar voorzichtig. "Is er iets?" Hij keek naar de feniks in de boom en richtte zijn aandacht daarna weer op Ethan.

Ethan keek op van zijn gedcahten naar Gilan. Hij had hem helemaal niet horen aan komen doordat hij zo verdiept was in gedachten. Na veel moeite wist hij een gewone glimlach op te zetten. ´´He , mystic is ijna klaar´´ ze EThan terwijl hij naar boven wees. Hij had geen zin om over Nerissa te praten. Hij moest gewoon aan iets anders denken besloot EThan.

"Ja, dat zie ik," zei Gilan. "Maar er is iets. En ik zou graag willen weten wat. Heb je Nerissa onmoet?" Hij hoopte dat die vraag niet verkeerd zou vallen. Hij keek omhoog naar de feniks, evenals Felix, die er een notitieblok bij gepkat zou hebben als hij die had. Daarna richtte Gilan zijn aandacht weer op Ethan.

Mystic hoefde nog een tak te halen en dan was ze klaar. Maar het laatte beetje van haar vijfhondert jaar wou ze liever dit gesprek horen. Bij Ethan onderussen knapte er iets. Wist Gilan het ! ´´Wist je het´´ vreg hij boos terwijl hij op sprong. Pas een seconden later merkte hij wat hij deed. Hij zuchte en draaide zich om naar de boom. Waarom was hij zo geworden ?

Gilan legde een hand op Ethans schouder. "Ja, ik wist het," zei hij. "Maar nadat ze het tegen mij zei, ben ik je niet meer tegengekomen. En ze moest het zelf vertellen, vond ik. Maar ik had het je echt wel verteld, ik heb je alleen niet meer gezien." Hij kreeg een brok in zijn keel. Deze situatie deed hem denken aan zijn situatie met Narcissus en Dawn.

Ethan wist dat Gilan er niets tegen kon doen. En hij moest ook niet zo fel reageren wist hij zlf. ´´Ik snap gewoon niet waarom ze is overgestapt´´ zei Ethan. Nerissa had het wel een beetje uitgelegd maar niet duidelijk genoeg zodat Ethan het niet sapte. Het liefst wou Ethan denken zoals hij normaal deed. -Ze draait wel bij. Ze blijft goed in haar hart. Ze verdient een tweede kans- herhaalde hij in zijn hoofd. Toch wouden de woorden een keer niet aan slaan.