De Tuinen van Zeus-Olympia. Het openingstopic voor de Magiërs van de Goden.

De vogel sprak verder: "Vrees niet over uw wezens, zij zijn verderop, maar niet hier. U weet waarschijnlijk allemaal al over de kracht die jullie beschikken. U weet waarschijnlijk ook al wat de bedoeling is. Maar wij maken het graag nog eens duidelijk. U bent aangewezen, door Hermes en Artemis. Nu bent u verantwoordelijk voor grote macht, die bedoelt is om het duister uit de wereld te verjagen. Hades, heer van de Onderwereld, wil Zeus, god van lucht en bliksem, van de Olympus afgooien en zelf oppergod worden. Mocht dat gebeuren, dan wordt de aarde voor altijd kil en guur. Nergens zal meer iets groeien. Monsters hebben vrij spel en de mens wordt tot slaaf gemaakt. Nogmaal, wij gebieden u om dit onheil te bestrijden." De vogel verdween met een felle lichtflits, die bij ieder een Aureool achterliet.

Boven, op de Olympus, keek Athena vredig toe, terwijl de vogel terugvloog. "Goed gedaan," zei Zeus achter haar.

Dawn keek naar de vogel terwijl ze stil luisterde. Toen de vogel met een flits weg was duurde het even voordat ze weer bij was. ze knipperde met haar ogen en begon na te denken. ze had de grote lijn van het verhaal al wel gehoord, maar nu de vogel het had verteld klonk het allemaal nog belangrijker en.... verschrikkelijker. Als Hades de wereld overnam... dat zou verschrikkelijk zijn. ze keek weer opzij naar Gilan en Ethan, maar nu zat er geen glimlach meer op haar gezicht. waren dit de enigen mensen waarmee ze de duistere kant moest bestrijden? nee, want Io hoorde ook aan hun kant en zij zou vast niet de enige zijn. er kwam een klein glimlachje op haar gezicht, het ging hen wel lukken, als ze maar samenwerkten.

"Nou, dat is duidelijk," zei Gilan, die naar de lichtgevende ringen boven hun hoofden keek. "Ik wist niet dat Hades oppergod wilde worden." Hij ging zitten op een steen. Op dat moment kwamen Felix en Karme terug. Ze leken geen acht te slaan op de Aureolen. Misschien konden ze hen niet zien, misschien ook wel, maar wisten ze dat dit zou gebeuren.

Ethan slikte even. Hij wist ook het meeste al maar wist ook nu dat het veel belangrijker was. Al wou hij de mensen niet doden maar anders zouden er meer sterven dus moest hij wel. Al snel zag hij Mim weer terug fladderen naar hem. Hij ving haar op met zijn vinger en glimlachde half naar haar. ´´We redden het wel´´ zei Ethan vastberaden.

"Ja, we redden het wel," beaamde Gilan. "We moeten gewoon geloven en samenwerken, dan moet het wel lukken." Hij keek naar Dawn en Ethan, twee goede vrienden. Van Ethan viel veel te leren en van Dawn kon hij goed genieten en samen zouden ze heel ver komen.

Dawn stond stil en zei niks. Chanel kwam rustig aanvliegen en streek neer op haar schouder. afwezig aaide ze de kop van de vogel. ze beet op haar lip en dacht aan de opdracht die aan hen was gegeven. langzaamaan sijpelde het vertrouwen in de overwinning weg. ze wisten helemaal niets over de duistere kant. ze kon geen steun verwachten van haar familie, het liefst zou ze helemaal niet meer naar huis gaan. het was eigenlijk nauwelijks thuis te noemen. de dood van haar vader stak weer in haar gedachten. er rolde een enkele traan over haar wang die ze snel wegveegde.

"Is er iets?" vroeg Gilan bezorgd aan Dawn. Hij had de beweging heus wel gezien. Ookal wist zij het niet, hij wilde niet dat ze huilde. "Zeg het maar hoor," zei hij lief. "Wees niet bang." Hij was bijna van plan om zijn armen om haar heen te slaan, maar dat deed hij uiteindelijk maar niet.

Dawn schudde even haar hoofd zonder Gilan aan te kijken. ' nee er is niks hoor. ik denk dat ik maar eens naar huis moet gaan, het word al laat.' zei ze vlug terwijl het nauwelijks 4 uur kon zijn. ze stond vlug op waardoor Chanel met een verontwaardigde kras opvloog. Dawn lette daar niet op en liep snel het pad af terwijl ze haar kap van haar cape weer om deed. Chanel was even verbaasd van het plotselinge vertrek, maar vloog daarna snel achter Dawn aan.

Gilan ging voor Dawn staan. "Maar het is pas vier uur," zei hij. "Zeg het gewoon. We zullen niks doen, toch Ethan?" Hij keek even hoopvol naar zijn vriend. Hij werd nogal nieuwsgierig en wilde weten wat er aan de hand was. Misschien konden ze helpen.

Dawn schudde haar hoofd terwijl ze naar de grond keek. langzaam kwamen er over de grond allemaal takken over de grond aankruipen. die wikkelden ze zich snel en ongemerkt om gilans voeten en daarna om zijn benen. ' nee ik moet echt naar huis.' zei ze zacht. ze was helemaal niet van plan om naar huis te gaan, maar ze wilde gewoon even weg van hier. voordat Gilans zich weer kon losmaken stapte ze gauw om hem heen en liep snel verder door de tuinen tot ze bij de uitgang was. ze keek nog even om en liep toen weg met Chanel achter haar aan.

Gilan maakte zich los en keek vragend naar Ethan. "Snap jij dat?" vroeg hij, met een brok in zijn keel. Dawn had hem net vastgezet aan de grond. Misschien kwam hij daar niet zo snel overheen. Hij ging zitten in op een steen, met zijn hoofd in zijn handen.

Ethan keek met grote ogen naar het hele gebeuren. Hij wou wel eigenlijk iets doen maar iets hield hem tegen. Als of hij wel zag dat hij Dawn niet kon tegen houden. ´´Je moet haar gewoon wat tijd geven. Als ze het niet wilt vertellen gewoon respecteren´´ zei Ethan rustig. Het leek wel dat het iets ergs was maar als ze zelf niets zei zou ze er nooit vn af komen wist Ethan.

"Ja, daar heb je gelijk in," zei Gilan. "Bedankt." Hij stond weer op en keek Ethan even aan. Hij vond dat hij een goede vriend had getroffen. Maar hij was ook extra nieuwsgierig naar wat er met Dawn aan de hand was. Hij keek naar Felix, die hem bemoedigend toekeek.

Ethan was blij dat Gilan hem gelijk gaf. Sommige gingen meteen tegen hem in maar daar hadden ze ook hun redenen voor. ´´Wil jij even kijken of alles goed gaat met Mystic´´ vroeg Ethan aan Mim. Een paar seconden daarna vloog ze rustig weg. Daarna keek Ethan weer naar Gilan. ´´Wat raar dat we met zijn drien zijn ikken er veel meer´´ zei Ethan bedenkelijk.

"Ik ken er ook meer," zei Gilan. "Maar ik denk dat die hier al zijn geweest, of dat die een andere keer komen. Daar zullen de goden hun redenen wel voor hebben. Hij keek nog een keer naar de top van de Olympus, die nog steeds in wolken was gehuld.

´´Dat klopt. Al zoy het toch fijner zijn geweest als je iedereen kende van onze kant´´ zei Ethan op recht. Het liefst wou hij Clio en Narrisa weer zien en ze voorstellen aan Gilan maar dat kon nog altijd wachten vond hij zelf. Hij keek weer naar Gilan. ´´En al verder gekomen met morpe´´ vroeg Ethan met en brede glimlach.

"Ja, ik denk het wel," zei Gilan. "Ik denk dat we al die mensen gewoon nog moeten ontmoeten. Ooit een keer, als de goden het willen." Felix ging naast hem staan en legde een arm op zijn schouder.

Sorry, ik weet echt niks meer.

beantwoord dan de laatste vraag die ik schreef
------------------------------
Ethan glimlachte breed en keek naar de zon. Het was nog vroeg dus hij hoefde didelijk niet naar huis. Dus kon hij nog wel even gezellig praten. ´´Denk je dat we het wel aan elkaar mogen vertellen van wie we ontmoet hebben´´ vroeg Ethan half aan Gilan half aan de goden die waarschijnlijk mee keken.

"Waarom niet," zei Gilan. "Dat lijkt me wel een beetje vreemd, als het niet mocht. Ik zal wel beginnen. Ik ken nu jou, Îo, Nerissa, Dawn, Amaterasu en daar houdt het op." Hij keek lachend naar Ethan. Het waren er niet veel, maar tenminste wat. Hij ging nog even na of hij niemand was vergeten, mar dat bleek niet zo te zijn.

´´Je vergeet Narcissus die kennen we beiden´´ Zeit Ethan rustig. Hij was wel verbaast dat hij ongeveer er net zo veel kende. ´´Ehm ik ken Io en Nerissa verder is er ook nog Clio en Kabuki´´ zei Ethan. Hij kende Amaterasu niet maar die kon hij altjid tegen komen. ´´En wanneer onmoette je Nerissa´´ vroeg Ethan terwijl hij probeerde nit te geintreseerd te klinken maar was wel zo.

"Oja," zei Gilan. "En ik weet niet meer wanneer. Het was in een tempel van Poseidon op Kreta." Hij had een kleine interesse gehoord in de stem van Ethan. "Zeg, vind jij Nerissa leuk?" Hij stak zijn tong uit. "Nou, volgens mij gaat het met ons wel goed komen." Hij stak zijn tong uit en zag, tot zijn verbazing, dat het een slangentong was.

Éthan glimlachte hal. Natuurljk had Gilan da geien hij had ook wel gemerkt dat hij opDwn was. ´´He ligt ietsje moeilijker dan je denkt. Ehm ik heb wel denk ik gevoelens voor haar. Maar dat gevoel heb ik ook bij Clio´´ zei Ethan. Hij was er niet trots op zeker niet. Al was hij alleen dronken toen hij iets deed dus vreem gaan gold eigenljk niet.

"Oh," zei Gilan. "Tja, dat is een probleem. En bij wie had je het het eerst? Dan moet je voor die persoon gaan. Tenminste, dat zei mijn moeder altijd tegen mijn vader, met mij sprak ze toch nooit." Hij kon open over zijn verleden praten en hij had er geen moeite meer mee. Maar zijn ouders hoefde hij ook niet meer te zien.

´´Ehm ik weet het eigenlijk niet´´ zei Ethan hopeloos. Hij wou uit deze situatie. Maar hij ha ze allebei eigenlijk niet meer sinds dien niet gezien. Misschien was at een teken van aphrodite. Degene die hij het eers weer zag moes hij kiezen. Opeens stond hij blij op. ´´Ik weet het de hoden zeggen dat de eerste die ik weer tegen kom ik moet kiezen´´ zei hij vast beraden.

"Als je je daaraan vast klampt," zei Gilan. "Dan lukt het wel." Hij klom op de rug van Felix en Karme ging op zijn arm zitten. "Maar ik moet weer gaan denk ik," zei Gilan. "Ik zie je wel nog een keer. Tot ziens." Hij schudde Ethan stevig de hand en daarna reed Felix weg. Gilan zwaaide nog een keer naar Ethan en daarna zetten ze koers naar huis.