het muziekplein - thrakie

Isabella's gezicht betrok een beetje en ze keek Ethan aan met haar goede gifgroene oog. 'Ik ben aan dat oog blind.' Zei ze, het kwam er een beetje toonloos uit, maar ze was er ook niet blij mee ofzo. Ze had een hekel aan haar dode, lege, kleurloze oog. Maar ze kon er niets meer aan doen, en liet hem maar zoals hij was.

Ethn snapte dat et erg was. Hij zou niet weten wathij zonder oog zou doen. Toch had hij nog steeds ene glimlach. ´´Mag ik even wat proberen´´ zei Ethan. Hij leunde voor over en legde zijn hand voor het iwtte oog. Hij probeerde de kleur te ervanderen naar de zefde kleur als het andere oog. UIteindelijk lukte het maar Ethan wist dat het niet lang ging duren voordat het wer weg ging. ´´Zo ziet het een stuk betr uit´´ zei hij met een glimlach.

Isabella keek hem eventjes aan. 'Maar ik kan nogsteeds niets zien.' Zei ze. Maar het zou leuk zijn als hij altijd gifgroen zou blijven, dat niemand zou weten dat ze aan een oog blind was, maar daar kon ze niets aan doen. 'Dank je.' Zei ze met een glimlach en probeerde zich voor te stellen hoe ze eruit zag met twee groene ogen.

Ethan voelde zich wel een beetje schuldig dat ze niet kon zien. Maar daar kon hij niets aan doen. Hij was nog lang niet goed genoeg om levenloze dingen te vervormen. Al zou een oog nog wel lang duren gokte hij. Toch wij was hij blij toen ze hem bedankte. Dat voelde altijd goed. ´´Sorry , ik ben niet goed genoeg om het zo super lang te houden´´ zei Ethan.

Isabella glimlachte. 'Dat geeft niet, ik snap het.' Zei ze en Close ging op haar knie zitten, waarschijnlijk wou hij haar oog zien. Isabella ging met een hand door haar haren. 'Maar ik ben het gewend, dus het is niet heel erg.' Zei ze en haalde haar schouders op. Misschien was het witte oog ook wel iets, dat gewoon bij haar ging horen.

´´Het past goed bij jou´´ zei Ethan met een glimlach. Ook al had hij het zelf groen gemaakt wat bij iemand paste , wat diegene uniek maakt, was altijd mooi vond Ethan. Al kon het soms oerlelijk zijn toch veranderde zijn mening niet. Glimlachend luisterde hij even naar de muziek achter hem. Natuurlijk waren ze niet de enigste hier. ´´De wereld zit vol mooie dingn´´ zei hij meer voor zich zelf.

Isabella knikte langzaam. 'Ook slechte dingen.' Zei ze en haalde een hand door haar bruine haren, een gewoonte. Ze wreef eventjes in haar oog, maar haalde haar hand toen wel weg en legde die op haar been. Close ging op haar hand zitten. 'Heb je ook een rijdier?' Vroeg ze toen. Dat zal dan wel, als hij een kracht had.

´´Daar moet je niet op letten´´ zei hij over de slechte dinge. Zelfs in de slechte dingen zatn iets goed dus moest hi maar geloven dat het goede zou groeien. Hij begon breed te grijnzen toen ze vroge naar zijn rijdier. ´´Mystic is een feniks maar een beetje groot om hier te landen´´ zei Ethan. Hij wist dat Feniksen herboren worden dus niet dood gaan. Daar waas hij blij mee dus hoefde hij geen zorgen te maken om Mystic.

'Wauw.' Zei Isabella, meteen onder de indruk. Ze had vroeger sprookjesboeken gelezen waar het over Feniksen ging. 'Fly is een gevleugeld paard.' Zei ze en glimlachte, ze was altijd erg blij met Fly geweest. Ook omdat Close en Fly het erg goed met elkaar konden vinden en dat vond ze belangrijk.

´´Een pegasus´´ zei Ethan met een glimlach (ja dat is de griekse naam). Hij wist we ietsvan pegasussen over. Volgens hm kwamn ze van Athena af of Zeus maar dat wist hij niet meer zo goed. Hij was niet zo verdiept geraakt in geschiedenis van ander goden behalv Hermes natuurlijk. ´´Laat me raden ook te groot´´ vroeg hij met een glimlach.

'Ja, inderdaad te groot.' Grinnikte Isabella zachtjes. Fly was ook wel zo slim om niet te landen, meestal vertrouwde hij het ook niet zo. Ze opende haar tas en zocht erin voor haar ooglapje. Als ze dat ding op had, zag ze er serieus uit als een piraat, maar als Ethan weg was, moest ze hem wel eventjes opdoen. Haar blinde oog werd helemaal moe van het de hele tijd openstaan.

Ethan was blij dat Isabella weer glimlachde.Dat was altijd beter dan zo boos denken de hele tijd. Ethan keek naar de omgeving. Hij kreeg bijna de nijging om mee te gaan dansen om de muziek. Maar dat zou niet aardig zijn tegen over Isabella. ´´Heb jij verder nog fmilie´´ vroeg Ethan met een glimlach. Hij bedoelde het aardig want hij wou een gesprek op gang brengen.

Isabella bleef glimlachen, hoewel hij een niet zo vrolijk onderwerp had aangesneden. 'Nee, niet meer. En jij?' Vroeg ze aan hem en keek hem benieuwd aan. Ze ging even met haar hand door het water van de fontein en keek hoe de druppeltjes op haar jeans druppelde.

´´Ik heb een grote familie, iedreen in het weeshuis zijn mijn broertjes en zusjs dus het is niet al te klein´´ zei Ethan blij. Hij vond het wel jammer voor Isabella dat ze er geen meer had. Maar hij had er ook technisch gezien geen en toh was hij glukkig. Het kon dus niet zo erg zijn. Al zei iets in hem dat hij het maar beter nog niet er naar vroeg.

Isabella glimlachte en trok even wat aan het ooglapje voordat ze het op deed. 'Dat is fijn.' Zei ze en deed het lapje over haar blinde oog heen, zo kreeg het rust. Ze kreeg rood/roze wangen. 'Niet op het lapje letten.' Mompelde ze en deed hem wat beter. Ze wilde gewoon niet dat haar oog ging ontsteken of zoiets.

´´Je hoeft je er niet voor te schamen. Het ziet er wel uitdagend uit.´´ zei Ethan met glimlach. Hij vond het ook echt zo. En vooral dat ze er niet voor hoefde te schamen. Iedereen hd wel iets. Hij liet ook niet zijn litteken zien maar daar dat hij niet aan. Hij bleef gewoon maar glimlchen. Waardoor de wereld er een stuk mooier uit zag vond hij altijd.

Isabella moest daarom lachen, dat had nog nooit iemand over het lapje gezegd. De meeste mensen keken haar vreemd aan, een keertje had een kindje zelfs aan haar gevraagd of ze een piraat was. 'Dank je wel.' Zei ze tegen hem. Ze mocht Ethan wel, hij was zo positief over alles.

Ethan was zoals altijd blij dat Isabella lache al was het geen grpje het maakte hem niet uit. Lachen was altijd goed in het leven. Hij keek haar glimlachend aan. ´´Je hoeft geen dank je wel te zeggn het is zo´´ zei Ethan ewon. Hij schaamde niet voor dingen die hij ze omdat hij ze altijd meende. Daarom haatte hij ook liegen.

Isabella haalde haar schouders op. 'Je bent gewoon de eerste die zoiets over mijn lapje en over mijn oog zegt.' Zei ze en haalde een hand door haar haren. Close vladderde eventjes om haar heen en ging daarna op haar hoofd zitten. Ze glimlachte.

´´Dan zien andere het gewoon verkeerd´´ zei Ethan met een glimlach. Hij snapte niet dat andere mensen dat niet zieden maar niet iedereen zag de wereld zoals Ethan dat deed. Maar at maakte Ethan weer speciaal op zijn eigen manier dus vond hij het niet erg. ´´Je moet eens bij ons weeshuis komen. Daar zijn er vast wel meer met mij eens´´ zei Ethan vrolijk.

Isabella glimlachte. 'Dat zal ik doen.' Zei ze. Na de dood van haar ouders had zij ook naar een weeshuis kunnen gaan, maar daar was ze destijds tegen geweest, ze vond dat ze geen hulp nodig had. Ze had koppig volgehouden en was weggegaan bij de boerderijen, naar de kust. Ze redde het wel in haar eentje.

Ethan glimlachte en keek om zich heen. Hij zag dat de zon hoog stond dus middag. ´´Zal ik je lucht aan bieden´´ zei Ethan met een glimlach. Hij wees naar een terasje waar je eten kon halen. hij had zelf wel wat honger en het was altijd beleefd om een vrouw aan te biedn dacht hij zelf met een glimlach.

Isabella keek even naar het terrasje en haalde haar schouders toen op. Waarom niet? Dacht ze. 'Ik vind het goed.' Zei ze en glimlachte. Ze kon het goed met Ethan vinden, dus waarom zou ze niet met hem mee gaan. Ze stond op en klopte haar jeans af. Close bleef rustig op haar hoofd zitten.

Ethan glimlachte. Hij zou het ook wel willen halen oor haar maar misschien wa het fijner omergens aan een tafeltje te zitten. ´´Wat wil je ? Ik trakteer´´ zei Ethan met een glimlach. Hij hadweinig geld maar met muziek spelenverdiende hij genoeg om te leven. En natuurlijk om zijn vrienden t trakteren. Dat vond Ethan heel gewoon.

Isabella wou bijna protesteren, omdat ze zelf wilde betalen. Maar ze hield zich in en besloot het aan te nemen. 'Doe maar cola of zo.' Besloot ze uiteindelijk en haalde langzaam een hand door haar bruine haren, Close vloog eventjes op toen ze dat deed. Ze keek Ethan dankbaar aan.