Landhuis van de Da Vinci's

Gilan zuchtte. "Het wordt steeds moeilijker," zei hij treurig tegen Dawn. "Eerst die ruzie en nu kan ik niet eens meer bij jou zijn zonder dat hij daar moeilijk over doet. Ik vind dat we met hem moeten gaan praten." Er zat een brok in zijn keel. Hij wilde Narcissus geen pijn doen.

Dawn schudde haar hoofd en stuurde een natuurbol naar het hart zodat die uit elkaar spatte. ze zorgde er wel voor dat er niks van het vuur op haar kwam. ze keek opzij naar Gilan en zei:' misschien....... maar dat kan toch ook wel een andere keer?' ze wilde het er nu gewoon even niet over hebben. waarschijnlijk ook grotendeels, omdat ze niet wist wat ze moest doen. 'ik denk dat Rafiq hier nog wel even wil blijven liggen. ik haal een paard, rij jij op Felix of wil je ook een paard?' vroeg ze aan hem.

"Wil je nu toch wel achter hem aan?" vroeg Gilan verbaasd. Felix kwam er al aanlopen en Gilan klom op zijn rug. "En ja, dan rijd ik op Felix. Iets anders rijdt niet lekker." Hij klopte Felix op zijn schouder toen die hem verontwaardigd aankeek. "Nog even, Felix," zei Gilan. "En dan hoef je me niet meer te dragen." Hij keek nieuwsgierig naar Dawn.

Narcissus was alweer bijna boven de wolken en zag bijna niets meer, maar hij voelde dat het hart zijn kracht verloor. Jammer dacht hij verdrietig. Ik had niet moeten gaan. Zefiros en Elessar luisterden weer want hij was weer bij zinnen. "op naar huis" zei Narcissus verdrietig. Ze willen me niet hier. We zien wel wat we gaan doen. Jullie mogen op jacht als jullie me hebben afgezet bij Sparta." zei hij vriendelijk tegen ze. Hij keek nog een keer om naar Dawn die het hart kapotschoot met een Natuurbal. Narcissus hief de bezwering van het hart op, zodat er niets op Dawn of haar landgoed viel. Verdrietig creëerde hij een Vlammenzee die in de lucht schoot op de wolken en het begon te regenen, alleen boven zijn hoofd. Want hij voelde zich leeg en verwoest. Dat kon hij niet meer verbergen. Narcissus voelde zich zo leeg dat hij niet meer wist wat hij moest doen. Hij stond op, boven op Zefiros in de lucht, maakte zich klaar om te springen. Wat is nog een rede om te blijven leven dacht hij wanhopig. Niemand wilt me, niemand helpt me, niemand houd van me, niemand heeft me nodig, niets is belangrijk meer. Radeloosheid overkwam hem, Elessar vloog tegen zijn gezicht aan Narcissus viel om in de richting van zijn zadel. Boos en uit zijn gedachten gehaald keek hij naar Elessar die hem weer boos aankeek. 'je weet dat wij er nog zijn hé' hoorde hij in zijn hoofd. 'wij zullen je altijd steunen, ook in harde tijden.'

"Oh goden," zei Gilan geschokt. "Hij gaat springen. Kom op!" Meteen ging Felix in galop op weg naar de plek des onheil. Onder Narcissus sprong Gilan van de rug van de centaur en samen renden ze verder. Gilan gaf zichzelf wat extra spieren, in de hoop dat het hem zo helpen als hij moest vangen. Maar toen zag hij dat Narcissus in het zadel was gegooid door zijn vogel. Hij stopte en ging zitten. Hij pakte zijn knieën vast en wiegde zachtjes heen en weer. Hij wilde het niet meer.

Narcissus stond weer op in het zadel van Zefiros. Hij zag Gilan beneden op zijn centauer rijden. Wat nu weer dacht hij, gaat hij me nou proberen te redden? Ik kan best mezelf redden als ik dat wil, ik heb toch een draak. Narcissus nam een diepe hap adem en sprong de duizenden meters naar beneden. De wind zoefde langs zijn oren, hij creëerde een Vuurcocon om zich heen, zodat hij nog sneller naar beneden zou komen. Nu leek hij op een vallende meteoor die de aarde wilde inboren. Gilan stond recht onder hem, dit gaat natuurlijk op een aanval lijken dacht Narcissus moedeloos. Hij hief de Vuurcocon om zich heen op.

Kabuki liep met masuyo en minoru, langs een enorm landhuis, tenminste kabuki vond het enorm, want ze had nog nooit een echte villa gezien. Ze snoof de frisse lucht in en keek naar boven. Ze zag de draak van narcissus, haar buurjongen, en een van de weinige jongens waar ze mee op kon schieten. Kabuki was al dromerig doorgelopen, toen minoru begon te fluiten, ze keek in de richting van de draak en zag dat narcissus op het punt stond om te springen. Ze rende door de hoofdingang, ze was nog geen meter op het terrein of ze werd al teruggeroepen door een van de wachters, angstig liep ze terug naar de poort, ze floot masuyo, die overenthousiast op de wachter sprong, kabuki rende terug het land op. Ze zag twee mensen zitten een jongen en een meisje. Verschrikt en haar gevoelens niet onder controle, schreeuwde ze '' Hij gaat toch niet springen he ? tegen de jongen en het meisje die volledig vreemd voor haar waren. Kabuki begon te huilen, minoru op haar schouder zitten, en het enige wat ze konden doen is naar boven kijken.

"Man, die is echt gek," zei Gilan tegen zichzelf. Hij stond op en liep richting de plek waar de cocon zich in de aarde zou boren. Hij kon hem nu niet meer opvangen en hij wachtte rustig tot Narcissus naast hem landde. Felix liep met hem mee. Misschien moest er nog het één en het ander gebeuren als Narcissus landde.

Narcissus vond het heerlijk om te vallen, zo ver zo vrij. Hij werd er vrolijk van. Hij opende zijn ogen, Narcissus begon te gloeien vol van Vuur in zijn botten. Hij voelde zich zo licht als een vlinder, opeens schoten er twee Vuurvleugels uit zijn schouders. Hij stond even stil in de lucht, hij moest even bijkomen van de gevergde energie, eenmaal weer bijgekomen van de actie richtte hij zijn ogen op Dawn. Verliefd keek Narcissus haar aan vloog naar haar toe en stortte voor Dawn neer, doodop van zijn actie. Hij zag niet dat Kabuki er ook was, Narcissus was alleen gefocust op Dawn. "Sorry als ik je bang heb gemaakt, Dawn. Ik kwam hier om je te vertellen wat ik voor je voel. Ik ben verliefd op jou Dawn." zei hij lief en zachtjes. Gilan zou hem niet hebben gehoord wist hij. Met een glimlach op zijn gezicht viel hij weg in een diepe duistere slaap. Zefiros en Elessar streken neer zo'n acht meter verderop. Bezorgt kwamen ze dichterbij, om te kijken of er iets mis was met hun meester.

Voorzichtig kroop kabuki dichterbij, narcissus lag levenloos op de grond. Ze vond het zo lief, wat hij tegen het meisje, dat blijkbaar dawn heet, gezegt had. Ze pakte een paar flesjes uit haar tas, en keek naar de borstkas van narcissus, die rustig op en neer ging. '' hij leeft nog '' zei ze voorzichtig. '' Hij heeft een harde klap gemaakt, en die acties kostte hem heel veel moeite '' zei kabuki bedenkelijk. Ze had niet het idee dat er iemand luisterde, dus durfde ze te praten. Ze goot wat dampend geel spul in zn mond, en zette hem rechtop neer. vervolgens goot ze nog een klein beetje vuurrood spul naar binnen, en ze keek rustig naar hem '' niet zo gek doen narcissus '' zei ze met een zorgende glimlach

Narcissus schreef:

Narcissus vond het heerlijk om te vallen, zo ver zo vrij. Hij werd er vrolijk van. Hij opende zijn ogen, Narcissus begon te gloeien vol van Vuur in zijn botten. Hij voelde zich zo licht als een vlinder, opeens schoten er twee Vuurvleugels uit zijn schouders. Hij stond even stil in de lucht, hij moest even bijkomen van de gevergde energie, eenmaal weer bijgekomen van de actie richtte hij zijn ogen op Dawn. Verliefd keek Narcissus haar aan vloog naar haar toe en stortte voor Dawn neer, doodop van zijn actie. Hij zag niet dat Kabuki er ook was, Narcissus was alleen gefocust op Dawn. "Sorry als ik je bang heb gemaakt, Dawn. Ik kwam hier om je te vertellen wat ik voor je voel. Ik ben verliefd op jou Dawn." zei hij lief en zachtjes. Gilan zou hem niet hebben gehoord wist hij. Met een glimlach op zijn gezicht viel hij weg in een diepe duistere slaap. Zefiros en Elessar streken neer zo'n acht meter verderop. Bezorgt kwamen ze dichterbij, om te kijken of er iets mis was met hun meester.

Ehm, sorry Milan. Maar vuurvleugels zijn een beetje te moeilijk voor iemand van level 3. Level 5 of iets dergelijks, dan kan het.

laat het maar voor een keer, maar idd, het is een beetje moeilijk voor iemand van lvl 3.

Dawn keek omhoog en vloekte. toen Narcissus geland was, hij had verteld wat hij voor haar voelde en hij daarna in slaap was gevallen, keek Dawn even met open mond naar het tafereel. Narcissus die daar op de grond zat, het onbekende meisje die hem verzorgde en Gilan die wat verderop stond. ze vloekte weer en stond op. ze liep zonder verder nog iets te zeggen om het huis heen. daar liep ze het stallencomplex binnen. het was niet heel groot, ongeveer voor 8 paarden, maar het waren wel ruime stallen. ze liep naar de box van haar merrie en deed de deur open. ze ging in het stro zitten en begon zachtjes te huilen. waarom moesten jongens altijd zo moeilijk doen?

Gilan wist even niet wat hij moest doen, maar besloot dat Narcissus maar mocht stikken, hij was de dupe van zijn eigen stomme actie. Hij liep alleen achter Dawn aan. Hji vond haar huilend in de stallen. Hij ging naast haar zitten in het stro, maar zei niks. Hij wist ook even geen woorden te vinden. "Het spijt me," zei hij uiteindelijk maar. "Misschien is het beter als we elkaar wel nooit meer zien."

Dawn zei niks totdat het huilen overging in een zacht gesnik. Mayflower vond het maar raar dat er twee mensen in haar box zaten, maar omdat Dawn huilde besteedde ze geen aandacht aan de ander. ze snuffelde zachtjes aan haar gezichtje zodat Dawn een beetje moest lachen omdat het kriebelde. Dawn keek opzij naar Gilan en zei: ' dat wil ik niet. ik wil.... ik wil gewoon dat...' ze was even stil en er liepen weer tranen over haar wangen toen ze zei:' ik weet niet wat ik wil.'

"Ik weet ook niet meer wat ik wil of moet doen," zei Gilan, die nu ook tranen in zijn ogen had. "Het enige dat ik wil doen, of eigenlijk zeggen, is iets waar ik nog geen tijd voor heb gehad. En het lijkt me ook niet slim om het nu te zeggen." Hij wilde niet naar Dawn kijken, hij voelde zich rot. Hij had Narcissus van een paar kilometer hoog zien springen en Dawn zat hier nu te huilen.

Kabuki keek vanaf de schuuropening naar het huilende meisje en de droevig, bijna huilende jongen, de tranen sprongen in haar ogen, en ze had de neiging naar ze toe te rennen. Iets zei haar dat ze dat beter niet kon doen. Ze deed het toch. Ze liep de schuur in, kneep haar ogen dicht, en begon te praten '' Het gaat beter met Narcissus, ik weet niet waar het over gaat, maar hij bedoelt het goed, en, die jongen ook '' ze wees angstig, alsof hij haar vinger er af zou bijten, naar de jongen. '' trouwens'' zei ze met een rood hoofd van het huilen '' ik ben kabuki '' Ze keek voorzichtig naar de jongen en het meisje. Misschien kon ze beter weggaan.

Gilan keek geïrriteerd naar Kabuki, dat konden ze er beter niet bij hebben. Hij stuurde haar niet weg, maar reageerde ook niet op haar. Hij probeerde door de schuurdeur een glimp op te vangen van Narcissus, wiens leven wel verpest leek. Zijn leven voelde ook al zo. Hij durfde niet naar Dawn te kijken en niets te zeggen.

Narcissus schrok wakker, er was niemand meer. Droom ik dacht hij geschrokken, hij keek om zich heen en hij zat op het gras bij het Landhuis van Dawn. Narcissus sprong op, hij hoorde gehuil vanuit de paardenstal. Zefiros en Elessar lagen op hem te wachten. Bezorgt kwamen ze naar hem toe, 'is alles goed met u?' vroegen ze. "JA" riep hij. "waar zijn ze? Het belangrijkste, waar is Dawn?" vroeg Narcissus in rampspoed. 'ze is in de stal' zeiden ze in koor. O nee dacht hij. Natuurlijk is Dawn diegene die huilt. Zie je? zei hij tegen zichzelf. "Je ruïneert iedereens leven" Schreeuwde hij woedend tegen zichzelf. Narcissus rende naar de paardenstal en keek om het hoekje. Daar stond Kabuki tot zijn schrik, wat doet zij hier? Maar ja dat was nu niet het belangrijkste, hij liep verder en zag Dawn alweer huilend zitten met Gilan naast haar. Oh Goden zei Narcissus in zichzelf, je hebt het weer zover gekregen. Tranen stroomden over zijn wangen, hij rende weer naar buiten. "Zefiros, sta klaar om te vertrekken" riep hij huilend. Narcissus rende naar Zefiros struikelde en bleef daar huilend liggen. Wat ben ik toch een klootzak dacht hij verwoest.

Kabuki voelde dat haar aanwezigheid niet erg op prijs gesteld werd. Achter zich hoorde ze een iets vallen, of een bonk, narcissus lag, aan de andere kant van de schuur, op de grond te huilen. Kabuki liep naar hem toe, en begon hem te troosten. De tranen stroomde over haar wangen, bij de gedachte dat hij zoveel pijn had

Gilan keek niet op of om toen Narcissus binnen kwam rennen. Hij voelde zich vreselijk, een gevoel dat nooit meer goed leek te komen. Zodra Narcissus en Kabuki weg waren, keek hij naar Dawn. "Het spijt me echt verschrikkelijk," zei hij. "Ik wist nooit dat ik zoveel mensen pijn kon doen, sinds het eerste moment dat ik je zag en ik je leuk vond." Hij snikte zachtjes verder.

Narcissus bleef huilend op de grond liggen. Met een bebloed gezicht, omdat hij gevallen was. Hij voelde zich verschrikkelijk leeg, verwoest. Hij had het gevoel dat hij geen leven meer had. Steeds onrust veroorzakend, angst achterlatend. Narcissus wist het niet meer, wat moet ik nou doen dacht hij verdrietig. Hij voelde een zachte aanraking op zijn rug, dat was natuurlijk Kabuki dacht hij iets positiever. Ze zorgt altijd goed voor me dacht Narcissus. Hij draaide zich op zijn rug, Narcissus keek even met een veelbetekenende blik naar Kabuki die over hem heen zat gebogen. Snikkend keek hij naar de hemel, zo mooi zo vredig. Zonder dat hij het wist vlamde zijn handen op en creëerde hij enorme Vuurballen zo groot als een voetbal. De hemel was te vredig dacht Narcissus verdrietig en ongevoelig. Hij voelde niets meer, alleen leegte en zijn liefde voor Dawn die nooit meer goed zou komen. De Vuurbollen vlogen naar boven, boven zijn hoofd werd het een zin. 'Ik ben niets.' Die zin explodeerde en raakte niemand want het was naar binnen ontploft. Verderfzaaier dat je bent dacht hij ongelukkig. Gilan en Dawn zouden nu gelukkig kunnen zijn als hij niet ineens verliefd op haar was geworden. Opeens dacht hij aan dat drankje van Kabuki die de tijd terugdraaide. Maar dat zou niet werken want dan zouden ze het allemaal moeten drinken en zoveel hadden ze niet. Narcissus wist het niet meer, somber keek hij naar de mooie hemel.

Dawn probeerde zichzelf te kalmeren. toen dat gelukt was, stond ze op en liep ze de stallen uit. ze liep naar Narcissus en ging op haar knieën naast hem zitten. ze streek even met een paar vingers door zijn haren en zei: ' denk alsjeblieft niet te slecht over jezelf, je kunt er ook niks aan doen dat ik niet weet wat ik wil.' ze bekeek zijn gezicht even en liep snel naar binnen. 3 seconden later kwam ze weer naar buiten met een doekje en ontsmettingsmiddel. ze ging weer naast Narcissus op haar knieen zitten en deed wat ontsmettingsmiddel op het doekje. ze zette Narcissus met enige moeite overeind en veegde toen zachtjes met het doekje over zijn gezicht, zodat het bloed wegging. nadat ze klaar was zag hij er al wat beter uit. 'misschien kunnen we nu allemaal maar beter even naar huis gaan. we zien elkaar vanzelf wel een keer. kom me alsjeblieft niet opzoeken. als ik eruit ben zoek ik jullie wel op.' zei ze zachtjes.

Gilan zat in de stal nog steeds zacht te snikken. De wereld om hem heen drong niet meer tot hem door. Hij voelde, ergens ver weg, dat Karme op zijn schouder landde. De vlinder keek hem bedroefd aan. Felix stond bij één van de paard en keek bezorgd naar Gilan.

Dawn liet Narcissus bij Kabuki en liep weer naar de stallen toe. ze glipte zachtjes Mayflowers stal in en hurkte neer bij Gilan. 'ik heb tegen Narcissus gezegd dat hij maar beter naar huis kan gaan en misschien kan jij dat ook maar beter doen. denk jij alsjeblieft ook niet te slecht over jezelf, want deze keuze moet ik maken. ' zei ze zachtjes tegen hem

"Ja, misschien heb je gelijk," stamelde Gilan. Hij stond op. "Zou ik je misschien een vriendschappelijke knuffel mogen geven?" Hij hoopte dat die vraag niet al te stom klonk. Felix kwam al aanlopen met zijn mantel, maar Gilan keek Dawn nog een keer aan. Hij wist dat het het beste was, maar hij wilde niet weg. Hij wilde het nu goed kunnen maken met Narcissus en Dawn.